Alle verhalen

We zitten in een Italiaans restaurant naar elkaar te kijken.
De akoestiek laat een gesprek niet toe, tenzij we schreeuwen, dus we zwijgen.
Naast ons zit een gezelschap van een man of twaalf van wie één man het hoogste woord voert. Hij praat goed hard dus we kunnen hem prima volgen. Waarom het gezelschap met elkaar aan tafel zit is onduidelijk.
De man met de harde stem is om en nabij de vijftig en draagt een donkerblauw overhemd met manchetknopen. Zijn gezicht glimt, net als zijn haar dat strak achterover gestyled is.
‘Kijk, ik ben een gewone jongen die leuk gescoord heeft in de vastgoedbranche, soit. Mooie tijden gekend. Ik heb nu nog een paar pandjes in de stad, en nog een paar in het buitenland, meer niet.

In Engeland, op het Isle of Wight, loopt elke dag op hetzelfde tijdstip een man met een hond. Een man van formaat, dik met een opmerkelijke concentratie kilo’s van zijn borst tot zijn knieën. Daarboven en daaronder is hij bijna schriel wat hem een eigenaardige ruitvorm oplevert.
Zijn hondje heeft de hoop op een leuk leven met rennen en stokken opgegeven en sjokt elke dag dezelfde route met hem mee. Het hondje is ook dik, een treffende uitvoering van een worst op pootjes.

Mijn moeder overleed toen ze vierennegentig was. Ze had vijf kinderen die ze te pas en te onpas kreeg. Iets met ontregelde hormonen en een gebrek aan goede voorbehoedsmiddelen maakte dat mijn oudste zus werd geboren toen mijn moeder achttien was en ik, de jongste, toen ze zesenveertig was. Mijn vader was toen al tweeënvijftig dus ik kan met recht zeggen dat ik oude ouders had.
Ze deden wat ze moesten doen, ze brachten ons groot, maar ik geloof dat ze twee kinderen ook wel goed hadden gevonden. Maar ja, niet klagen maar dragen was het motto van de generatie van mijn ouders.

De schemering schoof langzaam de kamer in. Ze hield van dit tijdstip van de dag, het niemandsland tussen licht en donker. Vroeger hield ze van zonlicht maar sinds die ene maandag was het licht te fel.
’s Morgens hadden ze samen ontbeten, buiten. Voor het huis was een klein plaatsje waar precies een tafel met twee stoelen op paste. Zo gauw het weer het toeliet zaten ze daar. Ook die maandag. Ze bespraken de koetjes en kalfjes voor de loop van de dag, niks bijzonders, een paar kleine klusjes en wat boodschappen. Aan het eind van de middag zouden ze hun volgende reis verder uitwerken.

Mejuffrouw Janssen, niemand wist haar voornaam, legde haar haakwerk neer en streek door haar haar. Vandaag was de slager vertrokken uit het dorp.
Mejuffrouw Janssen was achtenveertig jaar en woonde al haar hele leven in het huisje waar ze nu aan tafel zat. Eerst samen met haar moeder maar nu alweer jaren alleen. Ze was nooit getrouwd, nooit verloofd, er was nooit iemand om haar hand komen vragen.

Mevrouw van ‘t Sand keek tevreden om zich heen, de tuin was weer prachtig dit jaar! De tuin was haar lust en haar leven. Jaren van trouwe zorg hadden hem veranderd in een ware hof van Eden. De ene bloem was nog mooier dan de andere, alle kleuren op elkaar afgestemd en ieder seizoen kende zijn eigen hoogtepunt. Achterin de tuin had ze een moestuin aangelegd waar kroppen sla van een halve meter groeiden en aardbeien zo groot werden als aardappels.

Anna stond in de tuin en keek om zich heen. De lente had de dorre takken al voorzichtig aangeraakt, langzaam werd alles weer groener. Er hing een trilling in de lucht, de aankondiging van het nieuwe voorjaar. Ze was graag buiten, zeker nu de lente in de lucht hing, binnenkort zou de tuin exploderen in alle mogelijke lentebloemen. Ze keek naar haar forsythia, naar de breekbare kopjes van de narcissen en de bibberige halsjes van de sneeuwklokjes.

‘Ik was in de Keukenhof.’
‘Echt? Vrijwillig?’
‘Relatief vrijwillig, mijn moeder wilde nog ééén keer in haar leven naar de Keukenhof want daar was ze zevenendertig jaar geleden ook eens met mijn vader geweest. Tegen dat soort emotionele druk ben ik niet opgewassen want het niet inwilligen van de ‘nog ééén keer’ is vast slecht voor je karma.’

‘Ik ben deels in tehuizen opgegroeid, deels bij mijn ouders. Mijn vader tiranniseerde mij en mijn twee zusjes met onmogelijke regels. Wat je ook deed: je kon het nooit goed doen.
Ik heb zo vaak gehoord dat ik niks was, niks zou worden en niks kon…
Hij schreeuwde het steeds maar weer tegen me. We waren doodsbang voor hem. Hij vond altijd wel een reden om me te slaan of uit te schelden maar je wist nooit precies wanneer je iets verkeerd deed, dus je liep altijd op je tenen.’

‘Beetje gelukt allemaal met de verhuizing?’ ‘Ja, op zich wel maar we werden er moe van, letterlijk. Ik geloof dat we drie weken lang om negen uur in bed lagen.

‘We hebben geen auto meer.’ ‘Hoezo geen auto meer?’ ‘Nu we verhuisd zijn vindt de gemeente vindt dat we de parkeergarage onder ons appartement moeten gebruiken, een commerciële Q-park die

‘Sommige woorden worden te veel gebruikt en betekenen te weinig.’
‘Zoals?’
‘Genieten, komt op sociale media veel te vaak langs, soms zelfs in drievoud: genieten, genieten, genieten. Of de nog gruwelijker variant: genietse met een s of een z, naar eigen willekeur.’
‘Wat heb je tegen genieten dan?’
‘In de kern niets behalve dat ik het nooit.’

Marga’s Magazine is exclusief voor leden maar dit verhaal kun je als niet-lid lezen.

‘Wat zit je daar nou? Je kan toch niet…’
‘Ik hou van je’, lispelt hij met lodderige ogen.
‘Kijk nou om je heen’, zegt ze tegen hem. Hij volgt haar gebarende hand en kijkt haar aan.
’Ja, beetje rommel.’

De stilte gleed de kamer binnen, door de kier in het raam, onder de drempel van de voordeur door, uit elke hoek welde de stilte op en nam bezit van de ruimte. Je kunt stilte inderdaad horen dacht ze. Ze luisterde maar er was niets behalve heel ver weg de auto’s op de provinciale weg, maar als de wind zou draaien zou ze ook die niet meer horen.

‘U wilt dus wellicht van onze diensten als galerie gebruikmaken? Dan leg ik u even ons systeem uit en schets het bijbehorende financiële plaatje even voor u. U betaalt een

Het verlangen naar onze geliefde stad drijft ons terug in de armen van een hypotheekman die al eens vaker iets voor ons gedaan heeft.
Het is een grote man met een buik die bij zijn formaat past en hij heeft de blozende wangen van een boerenzoon. Hij komt uit een nietszeggend dorp in een polder waar het gras groener is dan in de stad.

‘Je raadt nooit wie ik pas tegenkwam.’
‘Nou?’
‘Snotje.’
‘Echt? Die altijd op de fiets naar school uit de polder met snot horizontaal over haar wang, links of rechts, net hoe de wind had gestaan.’
‘Ja precies, die.’

‘Ik moet morgen naar Ridderkerk, gympies kopen met mijn moeder.’
‘Sneakers, gympies is eighties.’
‘Ok, sneakers, sketchers, om precies te zijn. Een tijdje terug wilde mijn moeder een paar nieuwe schoenen, toen zei ik: ‘’Probeer eens sketchers, ze wegen niks, zijn comfortabel en lekker zacht.’’
‘’Ik ben een oud wijf en die dragen geen gympen’’, zei ze, totdat ze eens beter om zich heen had gekeken en zag dat zo ongeveer alle ‘ouwe wijven’ op gympies liepen, sneakers voor jou. We hebben toen een paar niet te dure, witte proefexemplaren gekocht. Ze draagt nu niks anders meer, ze gaat er nog net niet mee naar bed.’

‘Met de belastingdienst, al onze medewerkers zijn in gesprek…’
Na zes minuten ritmische herhaling van dezelfde tekst krijg ik een bandje met een mannenstem die me om mijn Burgerservicenummer vraagt. Interessante vraag want ik bel om er één aan te vragen.

‘Jemig, jij bent lelijk zeg!,’ zei de poef tegen de salontafel, ‘en volkomen gedateerd ook nog.’
‘Tsss,’ deed de salontafel, ‘ik ben toevallig antiek.’
‘Mocht je willen, daar ben je te jong voor, je bent gewoon net niks.’

Een ‘Gouwe Ouwe’ uit Marga’s Magazine:
Hij zit op een bankje de eendjes te voeren. Het is een Marokkaanse man van een jaar of vijfendertig. Er staan wel dertig eendjes om hem heen, hunkerend naar meer want eendjes zijn onverzadigbaar.

Een ‘Gouwe Ouwe’ uit Marga’s Magazine:
Hij zit tegenover me op de eerste hulp; een middelbare man met vriendelijke blauwe ogen, een kloeke grijze kuif, met zijn bruine regenjas opgevouwen op schoot. Hij heeft een grote buil op zijn hoofd en zijn arm zit in een mitella.

Nog een gouwe ouwe
Een kilo schouderkarbonades met kruiden én een pakje roomboter heeft hij gestolen. ‘Ik moest toch eten’, is zijn verweer.
Een tengere, pezige man, met donker, glad achterovergekamd haar. Zijn huid is gelooid als een oude leren tas en hangt slap langs zijn uitstekende jukbeenderen.