De glazen keken hem nuffig aan. Ze stonden leeg te zijn. ‘Dag dames,’ zei de man. Hij wist niet of het er nou 6 of 12 waren, de lege glazen vertroebelden zijn blik.
Hij stak zijn hand uit, ‘jij bent de mooiste,’ zei hij tegen het meest linkse glas. ‘Wil je met me dansen?’ Hij nam het glas voorzichtig op en drukte het tegen zijn borst. Hij neuriede einen kleinen nachtmusik. Twee stappen vooruit, eentje naar opzij. Hij danste de hele kamer door. Hij was volmaakt gelukkig.
Vertroebeld
Over
Marga de Waard
Op luchtige toon schrijf ik over universele onderwerpen als liefde, vergankelijkheid en het menselijk tekort. De verhalen zijn soms melancholisch, soms hilarisch, vaak herkenbaar maar altijd relativerend.