‘Ik heb het bepaald gemaakt, dat zie je zeker wel?’ De man, een zestiger met meer buik dan nodig en minder haar dan wenselijk, kijkt met een zelfgenoegzaam lachje naar de makelaar. Hij neemt een trek van een dikke sigaar, blaast een grote rookwolk de ruimte in en wacht op de bevestiging die hij graag hoort. Ze zitten met zijn tweeën in de woonkamer van zijn penthouse: 180m2, gelegen op de achttiende verdieping met uitzicht op de haven.
De makelaar trekt zijn gezicht in een professionele plooi en laat zijn blik door de ruimte glijden. Geld helpt niet voor alles ziet hij wel.

Voor mijn ouders betekende opvoeden vooral vertellen wat je niet goed deed en nooit vertellen wat je wel goed deed. Gemeten op een pedagogische schaal van nul tot tien scoorden ze een drie. Ik heb geleerd hoe ik mijn tanden moest poetsen, mijn kleren moest vouwen, mijn kamer op moest ruimen en meer van dat soort praktische vaardigheden maar geen enkel inzicht in hoe ik moest leven.
Ik ging uit huis met goedbeschouwd twee lege koffers…

Vroeger dronk ik wijntjes met Jos, mijn beste vriend van toen. Tot diep in de nacht bespraken we politieke en maatschappelijke situaties waar we geen bal verstand van hadden. Grote meningen omfloerst door naïviteit die je verliest als je ouder wordt. De wereld moest beter en wij wisten hoe. We voerden actie tégen sinaasappels uit Zuid-Afrika, vóór zuivere koffie uit Nicaragua, demonstreerden tegen racisme en kernraketten en riepen op tot solidariteit in rokerige zaaltjes. Privé struikelden we over scharrels die het nét niet waren tot Jos op een dag beet had. Ze was net negentien, tien jaar jonger dan hij. Ze woonde nog thuis met elf broertjes en zusjes en

‘Vrouwen, da’s niks, ik begin d’r niet meer aan. Ja, een neukertje natuurlijk, das logisch…
Hij is groot en Antilliaan en ondanks de bewolking draagt hij een zonnebril. Hij gaat verder met zijn visie op vrouwen tegen een man naast hem van hetzelfde kaliber.

‘t Is een heleboel man, één meter achtennegentig lang en honderdvier kilo zwaar. Vijf keer in de week trainen levert een gespierd, goed geproportioneerd lijf op, dat zag ik al wel op de foto’s. Boksen, karate, conditie- en krachttraining. En dat naast een baan als topmanager ‘kweeniewat’ bij een elektriciteitsbedrijf.

Zijn kop is op zich ook goed al associeer ik hem ook met zo’n Darwin-plaatje waar de ontwikkeling van aap tot mens op staat afgebeeld, de mens steeds een beetje rechterop. Hij lijkt op de middelste, zo’n tussenvorm, niet onaardig maar nog niet helemaal af.

Hij gaat dood… mijn vriend Harry.
Hij ligt in een hospice, van honderd naar nul in een week of wat.
Zesenvijftig, da’s geen leeftijd om dood te gaan, dat vond hij zelf ook. ‘Zesenvijftig…dat gaat toch nergens over’, zei hij, ‘God ziet wat in me, of juist niet dat hij dit doet.’
Ik weet zeker dat hij, er gemakshalve van uitgaand dat er een God bestaat die hem als Harry ontvangt, onmiddellijk de discussie aangaat. ‘Wat zijn dit voor praktijken? Als we zo met elkaar omgaan wordt het natuurlijk niks, waar gaat het heen met dit land’… of met deze wolk, want hij moet natuurlijk even wennen aan zijn nieuwe behuizing.

`Zit je nou met raam open? Het is herfst hoor, tís hier koud.’
‘Het woord kou heeft geen betekenis meer voor me, mijn temperatuur ligt consequent vijf graden boven het landelijk gemiddelde, die van vrouwen ónder de vijftig welteverstaan. Ik heb tegenwoordige een permanente brandhaard in mijn lichaam. En die haard verdampt langzaam maar zeker iedere druppel vocht uit je lichaam: uit je huid, je haar, je speeldoos…

Ze wachten met zijn tweeën in de aula tot de kist met het lichaam van buurman Jan wordt binnengebracht.
Wat verkreukeld zitten ze naast elkaar in de te witte, strakke aula in hun uit de mottenballen opgeduikelde zondagse pakken. De aula ademt de efficiënte sfeer die emoties binnen de perken houdt en de abstracte kunst aan de wanden wil je doen geloven dat doodgaan niks erg is.

Het is kerstmis, twee heerlijke dagen lang. Een fantastisch vooruitzicht, maar het is nog wel héél vroeg in de ochtend. Zachtjes doen om niemand wakker te maken. Hij loopt naar het raam en schuift het gordijn opzij, stel je eens voor dat… Nee, sneeuw is er niet, maar da’s niet erg.

‘Nog wat gedaan dit weekend?’ ‘Ben wezen dansen…’ ‘Oh lekker, zo’n veertig-plus partijtje?’ ‘Nou, lekker…’ ‘Nee, niet? Begon het te laat voor je?’ ‘Nou ja, ik kan heus wel laat opblijven.’ ‘Tuurlijk…’ ‘Ik was dansen in zo’n spirituele levensader.’ ‘Levensader??’ ‘Ja joh, je kent het wel… koken met groenten die terecht vergeten waren, zoeken naar de godin in jezelf en ontdek je plekje met een masseur die zijn geilheid handig heeft verwerkt in zijn beroepskeuze. Ik word er altijd een beetje knijperig van, maar goed, iedereen loopt zijn levenspad op geheel eigen wijze, zullen we maar zeggen.’ ‘Klinkt niet helemaal als jou inderdaad.’ ‘Nee, maar je kan er ook dansen

Mijn nieuwe liefde brengt een bonus in: een zoon van bijna negentien. Zowel vader en zoon gaan zich verplaatsen van het Oosten naar het Westen van het land, naar Big City Rotterdam.
Met de vader ga ik een huis kopen maar de bonus wil zelfstandig zijn en op kamers.
‘Dan zoeken we toch even een kamer voor je’, zeg ik optimistisch, niet gehinderd door enige kennis van zaken op dat vlak.

Hij zit op een Hollandse camping aan de Moezel voor zijn camper. Hij draagt een sportbroekje waarvan alleen de pijpen zichtbaar zijn. De rest wordt gecamoufleerd door een enorme hangbuik met middendoor een groot rood litteken dat van zijn borst naar zijn buik loopt. Een aantrekkelijk plaatje is het niet. ‘Ik weet wel wat jij denkt’, zegt hij opeens tegen me. Hij heeft me blijkbaar zien kijken. ‘Dit is mijn trofee’ en hij wijst naar het litteken. ‘Deze snee heb ik overgehouden aan een openhartoperatie, ze hebben zowat al mijn aderen omgelegd en er stents in geplaatst. Da’s om die aderen open te houden. De hele dag zijn ze zoet

Ik ben bij mijn vriendin, ontspannen op de bank met een glaasje nemen we respectievelijk week 2860 van haar leven en week 2912 van het mijne door.
‘De dichtende spierbal is dus exit.’
‘Ja, voltooid verleden tijd.’

Eén van mijn neven heette Leo, hij was de zoon van een zus van mijn vader. Leo was een paar jaar ouder dan ik en doofstom. Als kind vond ik hem raar zoals kinderen alles wat anders is raar vinden. Hij produceerde een onverstaanbaar ritme van te harde klanken. Ik zag hem regelmatig bij mijn oma, op zaterdagmiddag. Hij gorgelde mijn naam als hij me zag en begon een verhaal vol wegglijdende klinkers. Hij wilde zo graag zijn verhalen vertellen, maar ik verstond hem nooit, alleen zijn moeder kon zijn klankconcert vertalen.

‘Ik had een wietplantage,’ zegt ze. “Niet zo zeer mijn planten maar ze warren mijn verantwoording zei de rechter omdat het appartement op mijn naam stond.’
Ze voldoet aan bijna alle clichés van het hockeymeisje op leeftijd uit een gegoede buurt. Haar gestylede haar doet in de verte denken aan de coupe van Beatrix, de vermoedelijk echte parels glanzen zachtjes in haar hals en ze praat met het accent dat gebruikelijk is in die prijsklasse.

‘Ou-der-doms-wrat-ten, zegt je dat wat?’
‘Klinkt als iets dat op een kikker groeit.’
‘Een ouwe kikker dan want het is een leeftijdsding.’
‘Vanwaar je interesse in ouderdomswratten?’
‘Ik was naar de huisarts want ik had een paar kriebelige moedervlekjes op mijn rug en van postbus 51 moet je daar naar laten kijken. “Oh, niks aan de hand hoor”, zei mijn jeugdige huisarts met blije paardenstaart: “Het zijn ouderdomswratten, die kriebelen ook.”

‘Ik had een date’, zegt ze, ‘met een biker van zo’n motorclub’ en giechelt een beetje. Da’s niet zo gek want ze is altijd een heel braaf meisje geweest, totdat haar John haar na vierentwintig jaar liet zitten om ‘het leven te gaan leven’. ‘Dat kan ik ook, hoor’, riep ze en kocht spannende truitjes en ging daten. Ze doet stoer, maar eigenlijk zit ze bij elke date met samengeknepen billen heel erg niet aan John te denken.

‘Ik zag een programma over BDE.’
‘En dat is?’
‘Een bijna-doodervaring.’
‘Ah, en was het wat?’
‘Nou ik was wel gefascineerd, een paar mensen waren best wel dood geweest en die ervaring was nogal magisch gebleken. Een tunnel van licht, tijdloosheid, eindeloze kleuren en allesomvattende, liefde, alles was goed.’
‘Geloof je dat dan?‘
‘Weet ik veel, ik was nooit dood maar daar gaat het niet om. Het klonk wel lekker en het idee dat je bewustzijn vergroot wordt kon ik snappen.’

‘Het leven is één grote desillusie.’ Ze zitten samen in de woonkamer, zij met de krant, hij met wijn, een fles.
Ach Jezus, daar gaan we weer. Die plaat zet hij nou al maanden op.
‘Ooh ja?’ zegt ze dan ook, onwillig om zich los te maken uit haar dagelijkse portie wereldleed.
‘Als je jong bent weet je nog niks, dus neem je welgemoed een aanloop richting een leven vol verlangens, dromen en idealen. Niet wetende dat het een fuik is die definitief achter je dichtklapt.

Dans met struikelende voeten
de ongedanste passen

Leef met bonkend hart
de ongeleefde liefdes

Het is zondagochtend, tien voor half tien. Ik zit nog wat te suffen, nog niet helemaal klaar voor de wereld. De deurbel gaat, iemand anders is dat blijkbaar wel. Als ik open doe zie ik twee jehova’s staan, een vrouw en een meisje van een jaar of zestien. Je ziet gelijk waar ze van zijn, maar waar dat nou in zít? ‘Goedemorgen mevrouw.’ ‘Het is nog aardig vroeg’, mompel ik. ‘Het is nooit te vroeg voor het woord van God’, opent de vrouw haar offensief. Ik ben nog niet goed wakker, mijn afweer staat niet aan dus ik blijf houdingsloos met mijn koffie in de deur staan. ‘Het paradijs wacht

Een klant aan een balie, ik wil best een afspraak maken, maar niet morgen, dan heb ik een afspraak met mezelf. Ik ga fijn wandelen. En zeg zelf, als ik de afspraken met mezelf al niet nakom… Tekst: Marga de Waard

‘Zo, daar zijn we weer met zijn allen, wat fijn weer! Ik stel voor dat we elkaar eerst even bewust groeten. Draai jezelf naar je rechterbuurman, en daarna na de linker en zeg:‘’Goeiemorgen, laten we er een fijne meeting van maken’’, gevolgd door de naam.
Ja? Iedereen elkaar bewust gegroet? Mooi dan gaan we van start. We nemen de afgelopen week met elkaar door: wat ging er goed, wat ging er minder goed. Sjors zou jij willen beginnen?’

‘Ik ben nu negenenzestig en sinds twee jaar uit de kast. Mensen vragen me wel eens: “Weet je dat nu pas dan?” Het antwoord is ja en nee. Ik wist het maar heb het zelf niet begrepen en ik zat in een omgeving waar homoseksualiteit als een afwijking werd gezien. Mijn leven heeft een wonderlijke loop gehad. Als jongen ben ik misbruikt, een nare, zwarte periode in mijn leven. Op het moment dat ik als veertienjarige gevoelens voor jongens kreeg weet ik dat aan het misbruik. Ik was beschadigd, dacht ik. Ik kon er met niemand over praten, thuis waren we kerks en woorden als misbruik of homoseksualiteit bestonden gewoon niet, niet in ons gezin in ieder geval.

Hee meisje, tenminste, dat denk ik, dat je een meisje was van een jaar of zestien. Alleen op die leeftijd trek je onpraktische schoenen aan, gewoon omdat je ze mooi vindt. Op je hoge hakken naar je nieuwe onderkomen, een koffertje met een paar kleren, misschien had je je mooiste jurk wel bij je.

‘Ik heb weer een kookboek gekregen voor mijn verjaardag.’
‘En is het wat?’
‘Er staan vierentachtig recepten in om stoofpeertjes te maken. In totaal honderdtweeënzeventig bladzijden met glossy foto’s van peertjes in alle mogelijke varianten.’
‘Vind je stoofperen lekker dan?’
‘Het gaat, maar ik hou van koken dus ik krijg eeuwigdurend kookboeken als ik jarig ben. Maar het is dat of douchespul dat ik vind stinken…’
‘Ik vind stoofpeertjes eng. Of je een tong in je mond hebt.’
‘Sinds wanneer heb jij bezwaar tegen een tong in je mond?’

‘Je vader is bij de buurvrouw ingetrokken’, zegt mijn moeder als ik haar bel.
‘Wwatt?’
‘Hij is bij haar van hiernaast gaan wonen’, herhaalt mijn moeder geduldig.
Ik laat de woorden door mijn hoofd rollen, op zoek naar hun betekenis.
Dat mijn vader dat in zich had had ik niet gedacht.

de tijd heeft haast, ze raast voorbij
sneller, steeds sneller
vergetelheid in haar schaduw
wachtend op mij

‘Ik heb best een goeie kop’, zegt hij tegen de spiegel, in een moment van tevredenheid met zichzelf. ‘Vrouwen vinden me best een lekker ding’. Ik krijg genoeg aanbod om de liefde uit de lendenen in de tuin der lusten te vieren tenslotte…’
Niet dat hij er veel mee doet, hij zou niet eens weten hoe.

‘Heb je het gehoord?’
‘Nou?’
‘Mijn ex heeft een ander.’
‘Niet heel gek toch? Jullie zijn al zolang uit elkaar.’
‘Vind je drie jaar en drie maanden lang? Als je de vierentwintig jaar en drie kinderen in ogenschouw neemt? Maar goed ik wens hem alle geluk hoor – en haar veel succes, want we weten hoe die man is. Zij denkt dat ze een prins gevangen heeft, nou dat klopt, als je van Willen de Zwijger houdt tenminste.

Ik zit al aan een tafeltje als je het restaurant binnenkomt. “Doe maar een fles wit en een fles water”, zeg je tegen de ober nog voor je gaat zitten. ”De basis moet goed zijn”, zeg je tegen me, “anders wordt het niks. De dag start morgen met aspirines, dat weet ik nu al, ik kan geen maat houden en jij kunt ‘genoeg’ niet spellen, dus dan krijg je dat, maar het geeft niet”.

Ik kijk naar je: een lange, slanke, niet knappe, wel leuke man met een trage glimlach. Eénenvijftig jaar, donker haar zonder grijs, Serviër van oorsprong, levensgenieter en verhalenverteller.

Hij zit om vijf uur ‘s middags in het buurtcafé. Zijn dikke buik leunt tegen de bar en zijn korte benen halen maar net de onderste rand van de barkruk. Eerst kijkt hij strak voor zich uit maar begint dan op smalende toon tegen de barman: ‘Mijn vrouw heeft de diepgang van de lokale gemeentevijver! Als je d’r schedel licht zie je vijftien hersencellen, meer niet, en de helft is ook nog aangevreten.

Kijk naar me
voorbij geschreven woorden
onbevangen, zonder oordeel

kijk
voorbij de eerste indruk
de schone schijn verdreven

Ik rij over de Veluwe. Een vaag zonnetje, de blauwe lucht en weilanden met zomaar echte koeien maken het tot een idyllisch plaatje uit een folder voor een vakantie in eigen land.
Ik ben op weg naar een vriendin die hier onlangs is gaan wonen. Ze komt net als ik uit de grote stad maar heeft een ommezwaai gemaakt naar het buitenleven, samen met haar man. Ze hebben een oude schuur opgekocht en verbouwd tot woonhuis. De schuur is prachtig en stijlvol verbouwd maar mijn vriendin walgt van haar man, dat is voelbaar en daarom is het er altijd koud.

Kom, onze tijd is al zo ver verstreken
hij kerfde lijnen in ons gezicht

demonen van nu en het verleden
kerfden rimpels in onze ziel

In het midden van het land staan een paar grote kantoortorens gevuld met kantoortuinen met kantoormannen erin. Onlangs was er paniek, de vloeren waren op dezelfde manier gelegd als die van de ingestorte parkeergarage in Eindhoven. Een ijlings uitgevoerd onderzoek levert een geruststellend ‘niks aan de hand rapport’ op.

‘Au au au au, shitzooi! Ik snap echt dat mensen zelfmoord plegen als ze pijn hebben.’
‘Je hebt een peesontsteking, dat lijkt me gezien de voorbijgaande aard, geen zelfmoord waard.’
‘Ja, maar toch, het doet pijn, is hinderlijk en ik wil dat het weggaat, nu.’
‘Mannen klagen, vrouwen dragen, aldus een oude tegeltjeswijsheid.’

Ze is dik, zelfs voor iemand met obesitas is ze dik. Haar benen staan in een x omdat haar bovenbenen twee keer zoveel ruimte nodig hebben als haar kuiten. Haar enorme borsten zwoegen voor haar uit en haar onderkinnen trillen bij iedere stap die ze zet. Ze trekt de aandacht met haar groteske uiterlijk.

In de straat woonde een echtpaar met twee honden, negen katten en twee vogels. De buurt dacht er het zijne van want zo’n veestapel ruik je.
Een bovenwoning in de stad is waarschijnlijk niet helemaal geschikt voor een privé asiel. Als kind kwam ik er echter graag.
Zij was een vrij grote, zware vrouw, wier borsten als een soort enorme kwallen om haar middel deinden.

‘Dag mevrouw, u spreekt met John Adoe, de nachtwacht.’
Het is half drie ‘s nachts, hij belt me wakker.
‘De nachtwacht?’ vraag ik niet begrijpend’
‘Ik ben de nachtverpleger die deze nacht bij uw vader zou zijn.’
Oh ja, mijn vader gaat dood, heel even was ik uit die realiteit getild door een droomloze slaap.

streel dan mijn gezicht
en kus me vaarwel

geef mijn as mee aan de wind
herinner je wie ik was

Het is donker in de kamer, ‘ik zou een lamp aan moeten doen.’ Het enige licht komt van de afzuigkap uit de half open keuken.
‘Ik zou ook de kurk op de fles moeten doen’, denkt hij. ‘Morgen is het weer vroeg dag en ik zit hier met een derde glas wijn in mijn hand.’ Hij schenkt zichzelf nog eens in, morgen zien we wel weer.

Vandaag ben ik vrijer dan gisteren
toen ik jou zocht

vrijer dan eergisteren
toen ik mijn vader zocht

Jacques Brel en Marieke horen wat mij betreft bij elkaar. Ze hield van zijn muziek. Hield, want ze is dood, kleine woorden, grote emotie.
Marieke was mijn vriendin, jarenlang, nog van school. We waren beiden niet gemotiveerd en zagen het als sport om onze leerkrachten te tergen met onmogelijke vragen, waar niemand het antwoord op wist.
Ze was mijn ‘beste vriendin’, al heb je er daar eigenlijk meer van.
En zomaar, op een dag dat de zon scheen, is ze doodgegaan, pas vijfenveertig jaar.

Mijn vriend, mijn leraar je bent er niet meer, ik wen er langzaam aan. Je geest ruist door de verhalen op mijn site.

Hij zit op een bankje en wijst schuin naar de overkant: ‘Daar woonde ik vroeger, aardig huis met een tuin. Maar ja…’
Hij heeft dun sprieterig haar, dat net even te lang is. Zijn hele gestalte is schriel en wat onverzorgd, een man die een vrouwenhand mist die zijn kledingkeuze corrigeert. Met zijn bleekblauwe ogen kijkt hij wat zorgelijk de wereld in.
‘Mijn vrouw zei een paar maanden geleden tegen me, zo uit het niets: ‘Ik ben je beu, kotsbeu eigenlijk.’

Ze zitten samen in de huiskamer, allebei vijftig, een niet ontevreden echtpaar dat elkaar al zo lang kent dat de verrassingen uitblijven.
Zij houdt zich met hippe kleren en haren jong. Hij ook, maar doet het alleen omdat het van háár moet, waardoor het effect wat tegenvalt.

Hij zit op een bankje de eendjes te voeren. Een Marokkaan van een jaar of vijfendertig. Er staan wel dertig eendjes om hem heen, hunkerend naar meer want eendjes zijn onverzadigbaar. ‘Je zult wel denken, wat zit hij daar nou met die eenden?’ Ik zeg op zo’n therapeuten-toontje dat het heel rustgevend kan zijn om op een bankje te zitten, en de eenden zijn dankbaar publiek. Hij knikt: ‘rustgevend, da’s wel het goede woord.’ ‘Ik zit in de kliniek hierachter, afkicken…. Ik heb elf jaar geheim gehouden dat ik coke gebruikte. Toen ik achttien was, was ik wel in voor een experimentje. Dus heb ik alle drugs geprobeerd die bestaan.

Ik kom wekelijks hier op de begraafplaats, mijn ouders liggen hier en mijn neef. Mijn vader pas kort, mijn moeder drie jaar en mijn neef alweer dertien jaar. Hij is verongelukt toen hij tweeënveertig was, doodgereden door een spookrijder op klaarlichte dag, in een oogwenk was zijn leven voorbij. Dat was een hard gelag. Sinds hij hier ligt kom ik hier, alweer dertien jaar dus, mijn neef was ook mijn beste vriend. Ik maak hun stenen schoon, haal het onkruid weg, en zet elke week verse bloemen neer. Bij de steen van mijn moeder bekruipt me wel eens een schuldgevoel, ze vond dat lopen naar de begraafplaats maar niks.

Hij poseert met ontbloot bovenlichaam voor de spiegel. Hij trekt zijn middelbare buik in en kiest zijn getroebleerde blik, met vooruitgestoken kin. Die levert vaak goeie reacties op. Het is zijn ochtendroutine, voor het ontbijt de eerste facebookfoto plaatsen. In de loop van de dag volgen er meer, elke dag opnieuw. Zijn dagboek, noemt hij zijn facebookposts maar het is het podium waar hij om aandacht en bevestiging vraagt en naar complimentjes vist die hij in het echte leven niet krijgt.

De deurbel gaat. Het is Fons, nog bezig om zijn fiets op slot te zetten. ‘Ja, ik dacht ik bel maar vast aan, want je komt altijd zo langzaam naar beneden. Anders sta ik maar te wachten en het regent en waait nogal.’ Dat hij daar aanmerkelijk minder last van heeft in zijn parka dan ik in mijn t-shirt in de deuropening ontgaat hem.

Zwijg, mijn liefste

zoals je nog nooit hebt gezwegen

Vergeet, mijn liefste

zoals je nog nooit hebt vergeten

Vergeet de oogopslag

de zoete woorden die je sprak

Samen met mijn vriendin loop ik richting centrum. Ze is een beetje mijn tegenpool, zowel innerlijk als uiterlijk. We zijn alleen even lang maar dat is het. Ze doet aan spiritualiteit, gelooft in reïncarnatie, zielsgesprekken en emotieregulering. Vroeger plakte ze veertjes op haar agenda, om de zachtheid in haar bestaan vorm te geven of zoiets. Ik vond daar altijd iets van…Toen, tegenwoordig denk ik: plak maar raak, het schaadt niemand. Wijsheid komt met de jaren, soms dan…

‘Weet je wat het is met de meeste mannen? Ze worden getriggerd door een behoefte uit het bavianentijdperk. Toen hadden vrouwen mannen nodig qua kracht als er een enge dinosaurus langskwam ofzo.’
Mijn vriendin ligt op mijn bank, schoenen uit, voeten op de leuning, de ogen ten hemel geslagen.
‘Die waren er toen al niet meer’, antwoord ik. Ik zit nog niet goed in haar verhaal, ben nog bezig met de kurk en de glazen.
‘Whatever, waar het om gaat is dat mannen en vrouwen niet synchroon lopen.’ Ze is chagrijnig, gedumpt door een vriendje, dat zij nou net wel leuk vond.

De bel is stuk. Geen punt bij Karwei.
Ik kies er eentje van vier euro vijftig. Je hebt bellen tot wel honderd euro; glanzend koperen, koele efficiënte, overdreven protserige exemplaren en zelfs eentje met acht verschillende melodieën.
Waar dat precies goed voor is…
Ik woon op de zolderetage van een pand uit 1890. Zo’n huis verdient een mooie, authentieke bel, maar als het geld kost ben ik niet erg gevoelig voor ‘originele details’, dus ik neem de goedkoopste.
Ik verpak mijn gierigheid in ‘eenvoud siert’ en ga tevreden naar huis.

‘Sinds het overlijden van mijn man, vraag ik me eigenlijk af of er wel een hemel is of dat er iets met je ziel gebeurt. Misschien gaat het bij mensen net als bij de dieren, gewoon weg, dood is dood.’ Een opvallende uitspraak voor iemand in wiens leven de kerk met haar rituelen en opvattingen zo’n prominente rol hebben gespeeld. Ik praat met Annigje, een meisje op leeftijd van 91 jaar. Ze woont in een idyllisch dorp, onder de rook van Apeldoorn, in een romantisch huisje met uitzicht op groen.[…] ‘Ik ben in 1927 geboren, als jongste van tien kinderen. Mijn ouders waren boeren en ik daarmee een boerendochter, maar

In de Kunsthal bij de tentoonstelling hyperrealism mag je alle beelden fotograferen, maar ééntje niet. Het is een naakte vrouw met haar eigen hoofd, op een stoel met haar benen wijd

Poes braakt, elf keer om exact te zijn. Da’s niet goed dus op naar de dierenarts. De praktijk is op loopafstand, gevestigd in een vakkundig gerestaureerd pand uit de jaren dertig.
De twee piepjonge assistentes zeggen monter goedemiddag en ik neem plaats in de wachtruimte. Tegenover de bank waar ik op zit hangt een gigantisch schilderij van een witte pers die met knalgroene ogen vuil de ruimte in kijkt

In het glas van het grote dakraam schuin boven mijn bed zit een barst. Het begon met een klein scheurtje aan de onderkant maar de barst werkt zich in rap tempo via een grillig patroon naar boven. Ik neem het waar en negeer het. Geen zin in. Mijn vriendin zegt dat ik er wat aan moet doen want glas kan knappen volgens haar. Mwah denk ik, dat zal zo’n vaart wel niet lopen. En zet het bellen van een glasman onderaan het ‘eens to do lijstje’. Maar ramen blijken inderdaad te kunnen knappen. Op een moment dat het niet heel gelegen komt, al staat dat eigenlijk gelijk aan nooit. Het

Marga’s Magazine is een feit! Ik ben trots, blij, enthousiast, of beter nog apetrots, superblij, mega enthousiast!
Deze actieve site is mijn creatieve podium. Mijn verhalen, interviews, foto’s en andere ideeën krijgen hier hun plek, aangevuld met werk van andere creatieve geesten dat ik leuk, mooi of interessant vind.
Mensen en hun eigenaardigheden, bijzonderheid en gekkigheid blijven centraal staan.