Homepagina

Kijk naar me voorbij geschreven woorden onbevangen, zonder oordeel kijk voorbij de eerste indruk de schone schijn verdreven

Ik rij over de Veluwe. Een vaag zonnetje, de blauwe lucht en weilanden met zomaar echte koeien maken het tot een idyllisch plaatje uit een folder voor een vakantie in eigen land. Ik ben op weg naar een vriendin die hier onlangs is gaan wonen. Ze komt net als ik uit de grote stad maar heeft een ommezwaai gemaakt naar het buitenleven, samen met haar man. Ze hebben een oude schuur opgekocht en verbouwd tot woonhuis. De schuur is prachtig en stijlvol verbouwd maar mijn vriendin walgt van haar man, dat is voelbaar en daarom is het er altijd koud.

Kom, onze tijd is al zo ver verstreken
hij kerfde lijnen in ons gezicht demonen van nu en het verleden
kerfden rimpels in onze ziel

Het is kerstmis, twee heerlijke dagen lang. Een fantastisch vooruitzicht, maar het is nog wel héél vroeg in de ochtend. Zachtjes doen om niemand wakker te maken. Hij loopt naar het raam en schuift het gordijn opzij, stel je eens voor dat… Nee, sneeuw is er niet, maar da’s niet erg.

In het midden van het land staan een paar grote kantoortorens gevuld met kantoortuinen met kantoormannen erin. Onlangs was er paniek, de vloeren waren op dezelfde manier gelegd als die van de ingestorte parkeergarage in Eindhoven. Een ijlings uitgevoerd onderzoek levert een geruststellend ‘niks aan de hand rapport’ op.

‘Au au au au, shitzooi! Ik snap echt dat mensen zelfmoord plegen als ze pijn hebben.’ ‘Je hebt een peesontsteking, dat lijkt me gezien de voorbijgaande aard, geen zelfmoord waard.’ ‘Ja, maar toch, het doet pijn, is hinderlijk en ik wil dat het weggaat, nu.’ ‘Mannen klagen, vrouwen dragen, aldus een oude tegeltjeswijsheid.’

Ze is dik, zelfs voor iemand met obesitas is ze dik. Haar benen staan in een x omdat haar bovenbenen twee keer zoveel ruimte nodig hebben als haar kuiten. Haar enorme borsten zwoegen voor haar uit en haar onderkinnen trillen bij iedere stap die ze zet. Ze trekt de aandacht met haar groteske uiterlijk.

In de straat woonde een echtpaar met twee honden, negen katten en twee vogels. De buurt dacht er het zijne van want zo’n veestapel ruik je. Een bovenwoning in de stad is waarschijnlijk niet helemaal geschikt voor een privé asiel. Als kind kwam ik er echter graag. Zij was een vrij grote, zware vrouw, wier borsten als een soort enorme kwallen om haar middel deinden.

'Dag mevrouw, u spreekt met John Adoe, de nachtwacht.’ Het is half drie ‘s nachts, hij belt me wakker. 'De nachtwacht?' vraag ik niet begrijpend. 'Ik ben de nachtverpleger die deze nacht bij uw vader zou zijn.’ Oh ja, mijn vader gaat dood, heel even was ik uit die realiteit getild door een droomloze slaap.

streel dan mijn gezicht
en kus me vaarwel geef mijn as mee aan de wind
herinner je wie ik was

Het is donker in de kamer, ‘ik zou een lamp aan moeten doen.’ Het enige licht komt van de afzuigkap uit de half open keuken. ‘Ik zou ook de kurk op de fles moeten doen’, denkt hij. ‘Morgen is het weer vroeg dag en ik zit hier met een derde glas wijn in mijn hand.’ Hij schenkt zichzelf nog eens in, morgen zien we wel weer.

Vandaag ben ik vrijer dan gisteren toen ik jou zocht vrijer dan eergisteren toen ik mijn vader zocht

Ik ben bij mijn vriendin, ontspannen op de bank met een glaasje nemen we respectievelijk week 2860 van haar leven en week 2912 van het mijne door.
‘De dichtende spierbal is dus exit.’
‘Ja, voltooid verleden tijd.’

Jacques Brel en Marieke horen wat mij betreft bij elkaar. Ze hield van zijn muziek. Hield, want ze is dood, kleine woorden, grote emotie. Marieke was mijn vriendin, jarenlang, nog van school. We waren beiden niet gemotiveerd en zagen het als sport om onze leerkrachten te tergen met onmogelijke vragen, waar niemand het antwoord op wist. Ze was mijn ‘beste vriendin’, al heb je er daar eigenlijk meer van. En zomaar, op een dag dat de zon scheen, is ze doodgegaan, pas vijfenveertig jaar.

Mijn vriend, mijn leraar, je bent er niet meer, ik wen er langzaam aan. Je geest ruist door de verhalen op mijn site. Je hebt mijn talent herkend en me het vertrouwen gegeven dat ik kon maken wat ik wilde. Je was het begin... Dag vriend, dichter, schrijver, onzinverkoper, 'lelijke dingenmaker', theatermaker en brombeer, misschien tot later... x

Hij zit op een bankje en wijst schuin naar de overkant: ‘Daar woonde ik vroeger, aardig huis met een tuin. Maar ja…’ Hij heeft dun sprieterig haar, dat net even te lang is. Zijn hele gestalte is schriel en wat onverzorgd, een man die een vrouwenhand mist die zijn kledingkeuze corrigeert. Met zijn bleekblauwe ogen kijkt hij wat zorgelijk de wereld in. ‘Mijn vrouw zei een paar maanden geleden tegen me, zo uit het niets: ‘Ik ben je beu, kotsbeu eigenlijk.’

Ze zitten samen in de huiskamer, allebei vijftig, een niet ontevreden echtpaar dat elkaar al zo lang kent dat de verrassingen uitblijven. Zij houdt zich met hippe kleren en haren jong. Hij ook, maar doet het alleen omdat het van háár moet, waardoor het effect wat tegenvalt.

Hij zit op een bankje de eendjes te voeren. Een Marokkaan van een jaar of vijfendertig. Er staan wel dertig eendjes om hem heen, hunkerend naar meer want eendjes zijn onverzadigbaar. ‘Je zult wel denken, wat zit hij daar nou met die eenden?’

Ik kom wekelijks hier op de begraafplaats, mijn ouders liggen hier en mijn neef. Mijn vader pas kort, mijn moeder drie jaar en mijn neef alweer dertien jaar. Hij is verongelukt toen hij tweeënveertig was, doodgereden door een spookrijder op klaarlichte dag, in een oogwenk was zijn leven voorbij. Dat was een hard gelag. Sinds hij hier ligt kom ik hier, alweer dertien jaar dus, mijn neef was ook mijn beste vriend. Ik maak hun stenen schoon, haal het onkruid weg, en zet elke week verse bloemen neer. Bij de steen van mijn moeder bekruipt me wel eens een schuldgevoel, ze vond dat lopen naar de begraafplaats maar niks.

Hij poseert met ontbloot bovenlichaam voor de spiegel. Hij trekt zijn middelbare buik in en kiest zijn getroebleerde blik, met vooruitgestoken kin. Die levert vaak goeie reacties op. Het is zijn ochtendroutine, voor het ontbijt de eerste facebookfoto plaatsen. In de loop van de dag volgen er meer, elke dag opnieuw. Zijn dagboek, noemt hij zijn facebookposts maar het is het podium waar hij om aandacht en bevestiging vraagt en naar complimentjes vist die hij in het echte leven niet krijgt.