Mijn moeder overleed toen ze vierennegentig was. Ze had vijf kinderen die ze te pas en te onpas kreeg. Iets met ontregelde hormonen en een gebrek aan goede voorbehoedsmiddelen maakte dat mijn oudste zus werd geboren toen mijn moeder achttien was en ik, de jongste, toen ze zesenveertig was. Mijn vader was toen al tweeënvijftig dus ik kan met recht zeggen dat ik oude ouders had.
Ze deden wat ze moesten doen, ze brachten ons groot, maar ik geloof dat ze twee kinderen ook wel goed hadden gevonden. Maar ja, niet klagen maar dragen was het motto van de generatie van mijn ouders.
Nadat ik geboren was zei de huisarts op een gegeven moment tegen mijn vader: ‘Je kunt je tegenwoordig ook laten steriliseren.’ Mijn vader wist niet dat dat kon, hij moest op het idee gebracht worden. Hij heeft direct een afspraak gemaakt, een progressieve daad voor een verder traditioneel ingestelde man.
Als hij ’s avonds uit zijn werk kwam las hij de krant onder de schemerlamp in zijn leunstoel tot mijn moeder het eten op tafel zette. Dan schoof hij aan, at zijn bord leeg, schoof zijn stoel achteruit en zei: ‘Het was weer heel lekker’, en ging verder met zijn krant.
Mijn moeder deed het huishouden en zorgde voor de kinderen, zo ging dat.
Toen ik mijn eerste verkering kreeg en na het eten ook mijn stoel achteruitschoof en zei: ‘Het was heel lekker’, zonder verder een vinger uit te steken, keek mijn vriendin me aan of ze water zag branden. Tijden waren veranderd maar ik had het niet meegekregen. Ik moest even op het idee gebracht worden zeg maar, net als mijn vader met dat steriliseren indertijd.
Vroeger had ik lang haar, jarenlang. En elke keer als ik het had gewassen zat ik te tobben met klitten tot iemand tegen me zei: ‘Waarom gebruik je dan geen crèmespoeling?’ Simpele oplossing, groot gemak. Ik wist van het bestaan niet af, ik moest op het idee gebracht worden.
Met mijn eerste vriendin ging het uit, die zag niks in zo’n gozer die je uit moest leggen wat er van hem verwacht werd. Later kreeg ik een andere vriendin, die is ook niet gebleven maar om een heel andere reden. Ze kreeg een hersenbloeding toen ze zevenentwintig was. We hadden twee kinderen, eentje van één en eentje van drie. Ze heeft even in coma gelegen maar ze was niet te redden.
Toen stond ik er dus als man alleen voor.
Mijn moeder zei: ‘Ik ben oud, ik kan je niet helpen, succes ermee.’
Mijn oudere broers en zussen idem dito, die hadden hun eigen gezinnen.
Geen idee hoe het moest met mijn werk erbij.
‘Doe ze naar de voor- of naschoolse opvang’, zei iemand, ik weet niet eens meer wie.
Nooit geweten dat dat kon, maar dat heb ik gedaan en ik heb het gered met ze.
Ik heb ze opgeleid tot volwassenen, ze alles meegegeven wat ik wist, wat ze tekortkomen in hún leven moeten ze zelf maar bij elkaar harken.
Mijn taak zit erop.
Aan een nieuwe relatie ben ik nooit begonnen, ik heb het nog één of twee keer geprobeerd maar ik blijf die stoel maar achteruitschuiven.
Dus ik ben alleen, lekker in mijn eigen leunstoel.
