Mijn moeder gaat verhuizen naar een hagelnieuw appartementencomplex voor ouderen.
Eerst had ze er niet zo’n zin in, ‘want ik heb toch een traplift.’
‘Die gebruik je niet.’
‘Als oudere moet je blijven bewegen.’
‘Klopt, maar je laatste beweging was kop voorover de trap af, wat een gebroken rib opleverde en vier weken revalidatie waar je steeds van weg wilde lopen.’
Mijn moeders verhuizing Read More »
‘Je leest weleens dat mensen een tijd dood in huis liggen, nou, dat zou bij mij zomaar kunnen gebeuren hoor. Als de buren net even met vakantie zijn en ik leg het loodje, nou, dan vinden ze me pas als de vliegen tegen de ramen zitten.’
Af en toe doe ik iets onbaatzuchtigs. Deze keer nam ik mijn tante Ien van drieënnegentig mee voor een boottochtje. Tante Ien is lang, want dat zijn we allemaal, met lange armen waar geen einde aan lijkt te komen. En ze is dun, iedere welving is uit haar lichaam verdwenen waardoor haar voor – en achterkant nagenoeg hetzelfde zijn.
‘Sommige woorden worden te veel gebruikt en betekenen te weinig.’
‘Zoals?’
‘Genieten, komt op sociale media veel te vaak langs, soms zelfs in drievoud: genieten, genieten, genieten. Of de nog gruwelijker variant: genietse met een s of een z, naar eigen willekeur.’
‘Wat heb je tegen genieten dan?’
‘In de kern niets behalve dat ik het nooit.’
Marga’s Magazine is exclusief voor leden maar dit verhaal kun je als niet-lid lezen.
#genietengenietengenieten Read More »
Mejuffrouw Janssen, niemand wist haar voornaam, legde haar haakwerk neer en streek door haar haar. Vandaag was de slager vertrokken uit het dorp.
Mejuffrouw Janssen was achtenveertig jaar en woonde al haar hele leven in het huisje waar ze nu aan tafel zat. Eerst samen met haar moeder maar nu alweer jaren alleen. Ze was nooit getrouwd, nooit verloofd, er was nooit iemand om haar hand komen vragen.
Mejuffrouw Janssen Read More »
In Engeland, op het Isle of Wight, loopt elke dag op hetzelfde tijdstip een man met een hond. Een man van formaat, dik met een opmerkelijke concentratie kilo’s van zijn borst tot zijn knieën. Daarboven en daaronder is hij bijna schriel wat hem een eigenaardige ruitvorm oplevert.
Zijn hondje heeft de hoop op een leuk leven met rennen en stokken opgegeven en sjokt elke dag dezelfde route met hem mee. Het hondje is ook dik, een treffende uitvoering van een worst op pootjes.
Het is weer zo ver, mijn moeder is jarig. Deze keer is het extra feest want ze wordt negentig.
Om het te vieren wil ze naar een restaurant. Ik krijg de opdracht om iets te regelen.
‘Geen gek eten hè of van dat buitenlandse, dat lusten we niet.’
‘Ok’, zeg ik en denk Chinees en Indonesisch is ook buitenlands eten en dat eet je wel.
Hij zit wat verfrommeld tegenover me: Rob, een grote, blonde reus met heel lichtblauwe ogen. Twintig kilo minder rond zijn taille zou hem niet misstaan maar hij houdt van lekkere dingen en álles is lekker.
‘Wat is er?’ vraag ik hem.
‘Nou, uh, uhm,’ stottert hij, ‘ik had even wat met iemand.’
‘Oh, dat overkomt de beste’, doe ik leuk maar hou verder mijn mond want hij kijkt gekweld.
‘Ik had een man ontmoet.’
‘Echt?’ zeg ik, een beetje verbaasd, ‘ik wist niet dat je van de herenliefde was?’
Een vreemde vreemdganger Read More »
We zitten in een Italiaans restaurant naar elkaar te kijken.
De akoestiek laat een gesprek niet toe, tenzij we schreeuwen, dus we zwijgen.
Naast ons zit een gezelschap van een man of twaalf van wie één man het hoogste woord voert. Hij praat goed hard dus we kunnen hem prima volgen. Waarom het gezelschap met elkaar aan tafel zit is onduidelijk.
De man met de harde stem is om en nabij de vijftig en draagt een donkerblauw overhemd met manchetknopen. Zijn gezicht glimt, net als zijn haar dat strak achterover gestyled is.
‘Kijk, ik ben een gewone jongen die leuk gescoord heeft in de vastgoedbranche, soit. Mooie tijden gekend. Ik heb nu nog een paar pandjes in de stad, en nog een paar in het buitenland, meer niet.
Mijn moeder overleed toen ze vierennegentig was. Ze had vijf kinderen die ze te pas en te onpas kreeg. Iets met ontregelde hormonen en een gebrek aan goede voorbehoedsmiddelen maakte dat mijn oudste zus werd geboren toen mijn moeder achttien was en ik, de jongste, toen ze zesenveertig was. Mijn vader was toen al tweeënvijftig dus ik kan met recht zeggen dat ik oude ouders had.
Ze deden wat ze moesten doen, ze brachten ons groot, maar ik geloof dat ze twee kinderen ook wel goed hadden gevonden. Maar ja, niet klagen maar dragen was het motto van de generatie van mijn ouders.