Een rimpelloos bestaan

‘Ik heb iets heel lekkers voor jullie!’, roept de dame naar mij en mijn partner. In het Duits dan want we lopen op de Kurfürstendamm in Berlijn. Ze staat als een piccolo voor een dure crèmepjeswinkel, want in deze straat is alles duur, althans in míjn universum. Een paar sneakers voor €765 of een
t-shirt voor €298 vind ik, zeg maar, pittig geprijsd. Voor de winkel ligt een rode loper afgebakend met van die gouden tressen tussen chromen paaltjes, voor het geval je ernaast wil lopen ofzo.
Haar bedrijfskleding matcht met de kleuren in de etalage en naar later blijkt met de complete inrichting in warm goud en roomwit met zachtgele accenten.
Ze loopt op ons af en zegt: ‘Hier, voor jullie, een monstertje van een fan-tás-tische nachtcrème.’
En erachteraan: ‘Loop even mee naar binnen, ik heb nog iets wat perfect is voor jullie.’ We lopen achter haar aan, al was het maar om de rode loper. En als twee brave kinderen nemen we voor de juffrouw plaats op twee krukjes. Na een schattende blik op ons, zegt ze dat we een ook al
fan-tás-tische huid hebben maar ‘iets verzachtends voor onder de ogen’ is een goed idee.
Ze bedoelt natuurlijk de kreukelige wallen onder onze ogen, die zijn ontstaan door de veranderende zwaartekracht waardoor rimpeltjes in een soort mandje onder je ogen komen te liggen.
Maar zij heeft de oplossing. Ze smeert onze probleemzones in met een 97% pure collageen substantie.
‘Even heel stil zitten,’ zegt de juffrouw, ‘over zestig seconden heb je al resultaat. En dat resultaat is pas 5% van hoe het kan worden als we wekelijks gaan smeren’, voegt ze eraan toe.
En verdomd, we trekken strak. ‘Jaha,’ zegt de juffrouw,‘da’s mooi hè.’
Het spulletje trekt wel een beetje vreemd, het voelt als dikke lijm. Ik vraag me af wat er nog meer in die fles zit, behalve gebakken lucht; iets chemisch waardoor je vanaf morgen met pandaogen door het leven gaat, en dat voor altijd.
‘5%’, zegt ze nog een keer, maar vermanend: ‘Wel wekelijks smeren, dan bouwt de collageen vanzelf op en wordt het weer net zo strak als toen jullie jong waren.’
Misschien moet ik in bad met zo’n fles, denk ik bij mezelf.
‘En het blijft zes dagen zo?’, vraag ik de juffrouw.
‘Nee, dit resultaat verdwijnt in de loop van vandaag maar als je…’
‘Oh ja, blijven smeren, dan voltrekt het wonder zich langzaam.’
‘Wat kost dat dan?’, vraagt mijn vriend.
‘Nou, normaal kost zo’n fles €300…maar daar doe je een jaar mee.’
Een giechel ontsnapt me.
‘En je hebt natuurlijk allebei zo’n fles nodig dus dat is dan €600.’
We kijken heel cool naar haar of we helemaal niet opkijken van zulke prijzen.
‘Maar wat ik voor jullie kan doen is de actie van afgelopen zaterdag verlengen, dan krijg je er twee voor €300.’ Dat gaat makkelijk denk ik.
Mijn vriend doet zijn charmante glimlach en zegt: ‘We gaan nu koffiedrinken en dan denken we er even over na.’ We bedanken haar hartelijk en verlaten de zaak weer via de rode loper.
‘In geen driehonderd jaar’, zegt hij.
‘Nee, maar misschien heeft de lokale drogist ook wel van dat spul om jezelf even op te fluffen voor gelegenheden’, want strak zijn we nog steeds. Al voelt het raar.
We gaan naar de goedkoopste drogist van Duitsland, de DM, en kopen iets vergelijkbaars in de vorm van plakkers. €2,19 voor twaalf stuks. We kopen ze van zes merken. Trots op onze vindingrijkheid lopen we verder over de Kurfürstendamm.
‘Eigenlijk hebben we nu €600 min €20 bespaard. €580 winst in een kwartier! Kunnen we in het najaar weer naar Berlijn.’
‘Die rare rekensommen van jou slaan nergens op maar ik wil wel weer met je naar Berlijn.’
We lachen naar elkaar, wat niet helemaal goed gaat met die strakgetrokken wallen.
‘Je hebt nu verticale dingetjes onder je ogen.’
‘Morgen zijn we weer als vanouds.’
‘Mooi zat.’