Man van de wereld

‘Ik heb het bepaald gemaakt, dat zie je zeker wel?’ De man, een zestiger met meer buik dan nodig en minder haar dan wenselijk, kijkt met een zelfgenoegzaam lachje naar de makelaar. Hij neemt een trek van een dikke sigaar, blaast een grote rookwolk de ruimte in en wacht op de bevestiging die hij graag hoort. Ze zitten met zijn tweeën in de woonkamer van zijn penthouse: 180m2, gelegen op de achttiende verdieping met uitzicht op de haven.
De makelaar trekt zijn gezicht in een professionele plooi en laat zijn blik door de ruimte glijden. Geld helpt niet voor alles ziet hij wel. De enorme leren bank is van het soort beige dat je met ziekte associeert, de hoogglans tegelvloer met marmermotief heeft een vergelijkbare tint. Alle accessoires zijn zonder uitzondering goudkleurig. Ongetwijfeld dure spullen maar lelijk, niet als in ‘over smaak valt niet te twisten’, maar gewoon lelijk.
‘Mooi hoor’, liegt hij tegen zijn toekomstige klant.
‘Mijn inspiratie komt van Donald Trump, stijlvol en sjiek, een man van de wereld.’
Dat is nou niet bepaald mijn eerste associatie bij die man, denkt de makelaar terwijl hij zich verbaast over de niet- Trumpiaanse hardblauwe eethoek met twaalf stoelen en een snotgroene vitrinekast achterin de kamer.
‘Handgemaakt design uit Spanje,’ praalt de man, ‘allemaal uniek volgens de verkoper.’
‘Dat was dan een hele goeie verkoper’, denkt de makelaar. Zijn ogen stuiten op een schilderij van minstens 2 meter 50 bij 2 meter, waar de man zelf op staat.
‘Net af, geweldige schilder, in de 19e eeuw liet iedereen van belang zich schilderen, ik eer die traditie.’ Hij staat er in de volle lengte op, jasje, dasje en een opvallend groot gouden horloge om zijn pols. De schilder heeft hem tien jaar cadeau gedaan en beduidend meer silhouet gegeven.
Wat zou die man denken dat hij bijdraagt aan de wereld dan? vraagt de makelaar zich af.
‘Ik laat je even de keuken zien, die is speciaal voor mij ontworpen in Italië.’
De makelaar knippert héél even met zijn ogen als hij het ontwerp ziet, de keuken is roze, weer zo’n ziekelijk aandoende tint, met grijze muren en een houten werkblad.
‘Dat hout is om warmte aan het interieur toe te voegen.’
Da’s dan niet gelukt denkt de makelaar.
‘Nu nog even de master bedroom, dan heb je wel een indruk van het geheel.’
De makelaar houdt zijn hart vast, en terecht. Een groot rond, goudkleurig hemelbed met glanzende, zwarte lakens staat midden in de ruimte.
‘Dat was vroeger normaal, zo los van de muur, makkelijker voor ‘je weet wel’, knipoogt de man vettig.
De makelaar krijgt nu hele ongewenste associaties op zijn netvlies, mede gevormd door een schilderij aan de muur. Weer van de man maar nu met zijn vrouw ineengestrengeld, beiden naakt met tactisch geplaatste vijgenbladeren en bijtend in druiventrossen.
‘Wij samen, in het Hof van Eden, dat heeft niet iedereen aan de muur.’ De man gloeit van trots.
Het is dé, dé Hof van Eden, zak, corrigeert de makelaar hem in gedachten.
‘Maar ik ga dit paleisje dus verkopen, komt de man ter zake.’
De makelaar begint zijn riedel over de verschillende verkoopopties.
‘Dat zal allemaal wel,’ onderbreekt de man hem, ‘maar het gaat om iets belangrijkers. Ik verkoop maar niet aan Jan en alleman. Dit huis is niet voor iedereen, niet voor het plebs zeg maar. Je moet dit huis waardig zijn, het ademt tenslotte mijn geest. Geen Kwantum – of Ikeatypes, het moeten stijlvolle mensen zijn, net als ik, met respect voor mijn erfgoed. We maken foto’s van het huis en op een paar ervan zal ik zelf ook te zien zijn, voor de beeldvorming. Dan weten mensen wat de standaard is.’
De makelaar kijkt naar de vlezige man met de iets vochtige mondhoeken met nog steeds die stinksigaar, die dik tevreden met zichzelf zit te wezen.
Zak, denkt hij weer en onder het mom van exclusiviteit verhoogt hij ter plekke zijn tarief.
Met de belofte van een offerte en een afspraak samen met een fotograaf loopt hij naar buiten.
Op de muur bij de brievenbussen staat ‘de buurman is een lul’ met een pijltje naar het huisnummer van de man.
De makelaar glimlacht.