Naar de Keukenhof

‘Ik was in de Keukenhof.’
‘Echt? Vrijwillig?’
‘Relatief vrijwillig, mijn moeder wilde nog ééén keer in haar leven naar de Keukenhof want daar was ze zevenendertig jaar geleden ook eens met mijn vader geweest. Tegen dat soort emotionele druk ben ik niet opgewassen want het niet inwilligen van de ‘nog ééén keer’ is vast slecht voor je karma.’
‘Snap ik wel en een kleine moeite.’
‘Nou klein… eerst mijn moeder ophalen, die woont de verkeerde kant op, weer terug de goede kant op, via een op zich bescheiden file naar Leiden. Daarmee waren de eerste anderhalf uur stukgeslagen.
Bij aankomst werd ons in het Pools een parkeerplek gewezen wat ons uitje internationale allure gaf.
‘’Kan die man niet normaal praten?’’ vroeg mijn moeder en ‘’het is hier nogal druk.’’
Het was een, naar dit voorjaar gemeten, stralende dinsdag. We waren inderdaad niet de enigen die dit uitje hadden uitgekozen. Negentienduizendnegenhonderdachtennegentig anderen waren er ook.
Eenmaal binnen haalden we de rolstoel op die we gehuurd hadden want zelfs met jongere benen is zo’n park een opgave. Het leek me gedoe met zo’n stoel maar dat viel me alleszins mee. ‘t Is een soort maatschappelijk geaccepteerde botsauto waar je mensen glimlachend mee aan de kant duwt. En mensen zeggen dan nog sorry ook.
Mijn moeder vond het prachtig. Ik vind tulpen ook leuk, ik vind het zelfs één van de leukste bloemen maar mijn enthousiasme is bevredigd met twee bosjes voor vijf eu bij Appie Hein.
Sommige tulpen waren een beetje apart, hele hoge, donkerpaarse met een ribbelig randje en een lange krultong in het midden waardoor ze me aan een school piranha’s deden denken, klaar om aan te vallen. Wat ik dan wel weer een aardige attractie had gevonden. En dan speciaal voor de mensen die denken dat een touwtje om een perk niet voor hen bedoeld is. Ze posteren hun kinderen tussen de tulpen om volkomen lullige foto’s voor later te maken.
Om het gedrag van dit soort mensen binnen de perken te houden zijn er allemaal selfieplekken gemaakt waar je idyllische plaatjes van jezelf kunt maken. Romantische schommelbanken tussen bloemen, hartjes waar je je hoofd in kunt steken, reuzeklompen, het kon niet op. Ik dacht nu ik hier toch ben ga ik er ook voor. Dus ik heb nu allemaal o zo leuke kiekjes, alleen die met de klompen zijn mislukt want die maakte mijn moeder, daar staan alleen boomtoppen op.
Na drie uur door het park gesjouwd te hebben vond ik het wel mooi geweest. Mooie kleuren hoor, maar een tulp blijft een tulp. Maar mijn moeder wilde nog naar de orchideeënkas. Het was ondertussen schuifeldruk dus die kas in met die rolstoel was gedoe.
‘’Koop jij even een orichidee’’, beval mijn moeder toen we er bijna uit waren. Dus ik wrong me weer terug, tegen de richting in, om er één te kopen.
‘’Ik wil er nog één’’, zei ze toen ik de eerste aan haar gaf. En weer terug…
Ik deed iets harder botsen met de rolstoel, je moeders laatste wensen verchagrijnen leek me een
no go.
‘’Ik zou nog wel een keer door het park kunnen’’, zei ze. ‘’Zo zwaar is zo’n stoel niet.’’
Wat weet jij daarvan, je zit erin dacht ik. We hebben nog een klein blokje gedaan en toen was ik er klaar mee.
‘’Ik wil tulpen kopen’’, zei mijn moeder. En die hebben ze dan gek genoeg weer niet bij de Keukenhof.
‘’Rij maar even door de omliggende dorpjes, daar hebben ze ze vast wel, da’s niks geen moeite’’, zei mijn moeder.
Bij dorp drie stonden er stalletjes en toen ook dat gefikst was konden we terug. Door een wegafsluiting reden we meteen een file in die een vertraging opleverde van driekwartier, dus toen we die voorbij waren konden we zo door de avondspits in.
Eenmaal thuis moest ik nog even van zolder de bloempotten pakken waar de orchideeën in moesten, maar toen kon ik weg. ’’Jij bent altijd zo ongezellig’’, zei ze nog.
Ik slikte iets in want ik had vandaag zo hard gewerkt aan de upgrade van mijn karma.
Mijn moeder zat ondertussen op de bank met de ANWB gids.
‘’Ik zal even kijken waar ik nog meer naar toe wil. ‘t Is allemaal voor de laatste keer natuurlijk.
Ik laat het wel weten.’’
Ik deed mijn jas aan en verloor op de mat toch nog mijn opgebouwde karmapunten.