Roze wolk

Ze stond in een roze jurk voor de spiegel in de winkel. De jurk was niet voor haar bedoeld. De winkel was voor meisjes met zachte, gladde benen en haren, met een naïef vertrouwen in het leven dat voor hen lag, wat hen liet stralen.
Maar zij was zesenvijftig, haar glans was allang verloren door het cynisme dat met het stijgen der jaren meekwam.
Vroeger had ze idealen, dromen en plannen. Maar de revolutie in welke vorm dan ook, kon haar gestolen worden. Het maakte haar niet meer uit of ze door de kat of de hond gebeten werd.
Ook het vuur dat ooit de liefde bezielde was verschraald tot een waakvlam waarbij ze de hypotheeklast en het naderend pensioen besprak met een man die liever op zijn laptop zat dan op haar.
Ze keek naar zichzelf, haar mondhoeken en haar borsten waren gaan hangen maar het roze maakte haar zachter.
Je moet je naar je leeftijd kleden zei haar moeder altijd, maar die was dood.
Haar man zou het waarschijnlijk niet opvallen, wat ze ook droeg.
Ze keek naar zichzelf, natuurlijk was de jurk te roze, te strak ook.
‘Kunt u het kaartje er even afhalen? Ik hou hem meteen aan.’
In een zoete walm van tevredenheid stapte ze de winkel uit.