Eendjes

Hij zit op een bankje de eendjes te voeren. Het is een Marokkaanse man van een jaar of vijfendertig. Er staan wel dertig eendjes om hem heen, hunkerend naar meer want eendjes zijn onverzadigbaar.
‘Je zult wel denken, wat zit hij daar nou met die eenden?’
Ik zeg dat het heel rustgevend kan zijn om op een bankje te zitten, en de eenden zijn dankbaar publiek. Hij knikt: ‘Rustgevend, da’s wel het goede woord.
Ik zit in de kliniek hierachter, afkicken… Ik heb elf jaar geheim gehouden dat ik coke gebruikte.
Toen ik achttien was, was ik wel in voor een experimentje. Dus heb ik alle drugs geprobeerd die bestaan. En lekker! Ik vond dat ik er goed mee om kon gaan.
Jaren snoof ik coke en niemand merkte iets aan me. Ik ben zelfs opgeklommen binnen het bedrijf waar ik werkte. Maar ja, omdat ik zo nodig alles moest proberen, ging ik coke róken en dat heeft me genekt. Ik werd paranoia, zag achter elke struik een probleem en kon geen vijf minuten meer op de bank zitten.
Het is uitgekomen toen mijn vrouw zei dat ik maar naar die andere vrouw moest gaan. Zij dacht dat ik een ander had omdat ik nooit meer thuis was. Maar ik vluchtte voor spoken en liep eindeloos door de stad.
Toen heb ik alles verteld, aan haar, aan mijn familie en op mijn werk.
Ik hoopte dat ze me zouden helpen, me zouden vergeven, maar nee: ze trokken hun handen van me af alsof ik melaats was, allemáál. Alleen mijn moeder spreek ik nog.
En nou moet ik afkicken. Maar ja, voor wie of wat? Ik heb niks meer. Eigen schuld, maar toch… ‘’Doe het voor jezelf,’’ zegt zo’n meisje van drieëntwintig in de kliniek dan, ‘’je hebt nog een leven voor je.’’
Maar ik voel me leeg en alleen en de coke staat in de schaduw op me te wachten; één stapje naar voren en het is gebeurd.
Ik probeer het allemaal onder controle te houden. Daarom ga ik hier zitten.
‘t Is rustgevend, wát je zegt.
Nee, ik kan er wel mee omgaan, dacht ik toen ik achttien was. Kijk me zitten, dertig eenden zijn mijn enig overgebleven publiek, de rest heeft genoeg gehoord.’