Van een ander

Dankbaar sluit hij de ogen de doofstomme

Je bent nooit te oud om af te leren het is nooit te laat om te worden wie je bent.

Daar zit je, roerloos in je donkere woning de krant onleesbaar voor je uitgespreid. Je zou al niet meer weten wat je als laatste hebt gelezen

De meisjes die we ooit achterna liepen naar huis lopen nu achter boodschappenwagentjes over straat te zwerven zoals die ene oude heks die je een lel gaf met haar stok De meisjes die we ooit achterna liepen naar huis zitten nu op een ondersteek in het verpleegtehuis of spelen bingo in het kader van de bejaardensociëteit ze duiken niet meer onder in de schuimende golven De meisjes die we ooit achterna liepen naar huis ze wrijven geen olie meer over hun lijven in de stralende zon ze zitten zich niet meer op te dirken voor mooie spiegels de meisjes die we ooit achterna liepen

Onlangs las ik in een tijdschrift een vraaggesprek met een gelauwerd schrijver die met zoveel woorden beweerde dat als de openingszin er eenmaal staat een goed boek als het ware zichzelf schrijft

Mét bloed woog het stuk vlees precies 1278 gram. De elektronische keukenweegschaal gaf het aan. Zonder bloed zou dat zeker 150 gram minder zijn, schatte hij. Hij stelde zich voor dat hij met een rietje al het bloed uit de homp vlees zou moeten zuigen. Dat hij eerst het stukje hol plastic met blote, ja ongewassen, handen zou vastpakken. Het ene uiteinde dan diep in het vlees zou steken en dan het andere uiteinde zonde schoon te maken in zijn mond. En dan zuigen. Zuigen. Dat hij dan het bloed zou proeven om het vervolgens door te slikken. De gedachte aan zo’n smerig rietje alleen al deed hem kokhalzen.