Van mij

Vroeger dronk ik wijntjes met Jos, mijn beste vriend van toen. Tot diep in de nacht bespraken we politieke en maatschappelijke situaties waar we geen bal verstand van hadden. Grote meningen omfloerst door naïviteit die je verliest als je ouder wordt. De wereld moest beter en wij wisten hoe. We voerden actie tégen sinaasappels uit Zuid-Afrika, vóór zuivere koffie uit Nicaragua, demonstreerden tegen racisme en kernraketten en riepen op tot solidariteit in rokerige zaaltjes. Privé struikelden we over scharrels die het nét niet waren tot Jos op een dag beet had. Ze was net negentien, tien jaar jonger dan hij. Ze woonde nog thuis met elf broertjes en zusjes en wapperde politieke statements weg met ‘ga nou niet weer zo [...]

‘Ik had een wietplantage,’ zegt ze. “Niet zo zeer mijn planten maar ze warren mijn verantwoording zei de rechter omdat het appartement op mijn naam stond.’ Ze voldoet aan bijna alle clichés van het hockeymeisje op leeftijd uit een gegoede buurt. Haar gestylede haar doet in de verte denken aan de coupe van Beatrix, de vermoedelijk echte parels glanzen zachtjes in haar hals en ze praat met het accent dat gebruikelijk is in die prijsklasse.

‘Ik heb drie relaties gehad de afgelopen vier jaar, twee dood, één verbroken. Met mannen waren die relaties, ik ben homo. Niet dat ik één dag in de kast heb gezeten want mijn moeder had op de lagere school al door wat voor vlees ze in de kuip had. Dus op dat strafbankje heb ik nooit gezeten.‘

Mijn nieuwe liefde brengt een bonus in: een zoon van bijna negentien. Zowel vader en zoon gaan zich verplaatsen van het Oosten naar het Westen van het land, naar Big City Rotterdam. Met de vader ga ik een huis kopen maar de bonus wil zelfstandig zijn en op kamers. ‘Dan zoeken we toch even een kamer voor je’, zeg ik optimistisch, niet gehinderd door enige kennis van zaken op dat vlak.

‘Ik had een date’, zegt ze, ‘met een biker van zo’n motorclub’ en giechelt een beetje. Da’s niet zo gek want ze is altijd een heel braaf meisje geweest, totdat haar John haar na vierentwintig jaar liet zitten om ‘het leven te gaan leven’. ‘Dat kan ik ook, hoor’, riep ze en kocht spannende truitjes en ging daten. Ze doet stoer, maar eigenlijk zit ze bij elke date met samengeknepen billen heel erg niet aan John te denken.