Stank voor dank

De penetrante lucht van de sigaar die in de volle asbak lag te walmen benam haar bijna de adem.
Bah, dat die man nou nooit eens stopte met zijn smerige gewoontes.
De gordijnen, de bank, de kussens, alles rook naar de dikke sigaren die hij sinds jaar en dag rookte.
Ze wist niet beter, toen ze nog klein was zat hij al in een leunstoel met naast zich een laag tafeltje met een grote asbak.
‘Maak die dan tenminste leeg elke dag’, had ze gezegd, want stoppen deed hij sowieso niet.
Maar hij liet de volle asbak staan, hij was gewend aan de zware lucht.
‘Het is mijn huis, mijn stoel, mijn asbak en mijn sigaar’, had hij de laatste keer gezegd.
Ze had hem verontwaardigd aangekeken.
‘Het is voor je eigen bestwil hoor, op jouw leeftijd elke dag sigaren roken!’
Maar hij trok zich niets van haar aan, nooit niet.
Stank voor dank!
Geërgerd deed ze de tuindeur open om een sigaret te gaan roken.