Uit eten

We zitten in een Italiaans restaurant naar elkaar te kijken.
De akoestiek laat een gesprek niet toe, tenzij we schreeuwen, dus we zwijgen.

Naast ons zit een gezelschap van een man of twaalf van wie één man het hoogste woord voert. Hij praat goed hard dus we kunnen hem prima volgen. Waarom het gezelschap met elkaar aan tafel zit is onduidelijk.
De man met de harde stem is om en nabij de vijftig draagt een kleurrijk, gebloemd overhemd, een groot horloge en heeft een zorgvuldig gestylde baard.

‘Kijk, ik ben een gewone jongen die leuk gescoord heeft in de vastgoedbranche, soit. Mooie tijden gekend. Ik heb nu nog een paar pandjes in de stad, en nog een paar in het buitenland, meer niet.
De grote jongens vraag ik grote prijzen maar ik ben een aardige jongen, ik help graag mensen.
Ik help de sociaal zwakkeren aan een dak boven hun hoofd. Arbeidsmigranten, vluchtelingen, gescheiden vrouwtjes… noem maar op, bij mij is iedereen welkom.
Ook een omgebouwde kerel kan bij mij aankloppen… maar dat ben je toch niet hè, nee, dacht ik al, daar ben je veel te knap voor. ‘

Hij vertelt het tegen een meisje van een jaar of twintig dat naast hem zit.
Hij glimlacht op een manier die hij voor charmant houdt en gaat door: ‘Dus als ik zo’n aardig vrouwtje als jij hoor zeggen dat je een kamer zoekt wil ik best eens voor je rondkijken.’

Het aardige vrouwtje in kwestie twijfelt, ze vindt hem een ouwe zak, da’s duidelijk, maar wel een zak met kamers en etages.
‘Dus je hebt kamers? Hier in de stad?’
‘Tuurlijk schat.’ De man ruikt zijn kans en schuift wat dichter naar haar toe.
‘Ja hoor, in het centrum, bij de universiteit, op Zuid, waar je maar wilt.’
‘En hoe groot zijn die kamers dan?’
‘Het verschilt, maar altijd behoorlijk, minimaal 20m2.’
‘Oké,’ zegt het meisje toch geïnteresseerd, ‘en wat is de prijs dan ongeveer?’
‘Voor jou, ergens rond de vijfhonderd per maand, wat ik zeg, ik help graag.’

‘Oké,’ zegt ze weer, ‘da’s inderdaad een goeie prijs.
Ik heb nu een kamer van 9m2 in West, aan de achterkant van een huis. We delen met zijn achten één keuken, één wc en één badkamer, nou, douche eigenlijk want een wastafel of spiegel zijn er niet. Alles is zo ongeveer kapot, de keuken is stokoud, de deurtjes vallen eraf, de ramen zijn enkel glas en in geen honderd jaar geschilderd. Maar als je de gebreken meldt zegt de verhuurder dat je maar wat anders moet zoeken als het niet goed genoeg is. Die kamer kost me achthonderdvijftig euro. Elke kamer kost er achthonderdvijftig euro. Da’s in totaal achtenzestighonderd euro huur die hij vangt, maar iets repareren ho maar.’

‘Schandalig,’ zegt de man, ‘dat is veel te veel voor wat je krijgt. Een verhuurder heeft gewoon verplichtingen om een woning netjes te houden, daar weet ik alles van. Nee, jij verdient beter, ik ga mijn best doen voor jou, want wat ik zeg, ik…’
‘Ja, ja, je helpt graag’, zegt het meisje toch wat wrevelig want hij blijft een ouwe zak.

Hij hoort het niet, schenkt haar nog een glas wijn in en geeft haar zijn kaartje.
‘Bel me volgende week even op, komt goed en proost, alvast op je nieuwe kamer.’
Het meisje toost met hem op de kennismaking.
En leest het kaartje.
‘Je bent mijn huisbaas’, zegt ze dan verbijsterd.

Opeens is het stil.
Wij houden onze adem in, we zitten er helemaal in.
Ze kijkt naar hem.
‘Je bent mijn huisbaas’, herhaalt ze, iets harder.
De man glimlacht ongemakkelijk. ‘Da’s nou toevallig, zit je in één van mijn renovatiepandjes?’ probeert hij.
Ze blijft hem aankijken.
En dat trekt hij niet.

Na een paar grote slokken wijn, mompelt hij ‘toilet’ en gaat van tafel.
Even later zien we hem door het raam naar zijn auto benen.
Het meisje glimlacht.
Een overwinning op karakter.