De zorgjuf

Het zorgcentrum heeft een hal die het goed zou doen in een crematorium. Misschien is dat om vast te wennen aan wat hier tamelijk onvermijdelijk is.
Mijn moeder gaat er vooralsnog tijdelijk heen nadat haar hart er bijna mee stopte. Ze krijgt er een logeerplek mét zorg, althans dat denken we.
‘Heeft mevrouw haar ID-bewijs bij zich?’ vraagt de formulierenjuffrouw aan mij.
‘Vraag het haar zelf,’ zeg ik, ‘ze zit recht voor je.’
Mijn moeder geeft het haar, de juffrouw stelt nog een serie vragen en dan is het klaar. Koffie, thee en toiletpapier worden nog gebracht.
De twee kamers zijn wit van het harde soort, voorzien van  praktisch PVC laminaat in een braakkleur. Twee plastic palmen maken de treurigheid compleet. Maar goed, het is maar voor even.
Mijn moeder zit verfrommeld in een stoel te wachten op wat gaat komen. Koffie was fijn geweest.
De ene juffrouw vertrekt en een andere juffrouw komt met een etenskar want het is tenslotte al 11.45 uur.
‘Wilt u ook een lekker hapje?’ vraagt ze aan mijn moeder. Stom toontje, denk ik bij mezelf.
‘Heb je koffie, thee en wc papier bij je?’ vraag ik.
‘Nee daar gaat de zorg over, ik ben van de keuken.’
Mijn moeder zegt dat ze geen trek heeft en eet alle bakjes schoon leeg.
Dan komt de zorg binnen in de persoon van Lia: op spekzolen, geblondeerd haar met uitgroei waarvan ik niet weet of het hip is of laks en een zwarte bril. Ze zit vermoedelijk krap vier jaar voor haar pensioen en is er aan toe.
‘Heb je koffie, thee?’ begin ik weer.
‘Je begrijpt misschien wel dat ik meer te doen heb dan met spullen achter mensen aan te lopen, hè?’ bitst Lia.
Ik denk oh gatver, niet zó’n wijf. In het ziekenhuis waren ze zo tof.
‘‘t Is all inclusive,’ zeg ik, ‘en wat als ze moet poepen?’
‘Ik geloof dat ik moet’, helpt mijn moeder mee.
Lia zucht: ‘Ik zal zo even kijken.’
‘En ook graag een extra deken, mijn moeder is nogal kouwelijk.’
‘We hebben geen extra deken.’
‘Hoezo niet?’
‘Nou precies wat ik zeg, verderop in de gang hebben ze ook geen deken.’
‘Dus mijn moeder gaat het koud krijgen in dit ZORGcomplex?’
‘Kan geen ijzer met handen breken, hè.’
Ik denk ok, daar gaan we en maak me mentaal op voor een catfight.
‘Het zal wel, maar ik wil toch dat er een deken komt, én wc-papier én koffie én thee, en niet zo meteen, gewoon nu.’
Altijd spannend als je gaat blazen want je weet nooit zeker of je wint.
‘Ik zei al dat ik zó zal kijken, er zijn meer mensen hè.’
Nog één keer ‘hè’ en ik breek haar neus.
‘En zijn haar medicijnen geregeld?’ Types als Lia nodigen niet heel erg uit om vertrouwen in te hebben, controle is alles.
‘Er is contact geweest met de apotheek, meer kunnen we niet doen hè, dan laten we het los.’
In gedachten breek ik haar neus.
‘Ik zou het niet te veel los laten want na dat hartinfarct dat ze met de hakken over de sloot heeft overleefd zijn die pillen nogal belangrijk. Zonder die medicijnen gaat ze namelijk dood.’
‘Ga ik nou toch dood?‘ vraagt mijn moeder verbaasd.
‘Neehee.’
Ze zit ondertussen voor de tv en kijkt wat Poetin aanricht.
‘‘t Lijkt wel oorlog…’
‘Nee hoor, is een grensconflictje op de Balkan’, veeg ik de hele kans op een derde wereldoorlog onder tafel. En pak de zapper af.
Lia is vertrokken.
Na twee uur komt ze terug met een sprei, koffie, thee en wc-papier.
‘Mag ik het zorgplan even zien?’, doe ik klepel en klok. Want wat ze hier verder doen is me volstrekt onduidelijk.
‘Dat is er niet. Als je vragen hebt kun je het 088 nummer bellen of een medewerker aanschieten die ergens op één van de zes etages loopt.’
‘En dan schreeuwen naar de etage?’
‘U begrijpt…hè.’
Ja, ja, ik begrijp het.
‘Kom we gaan’, zeg ik tegen mijn moeder.
Lia grist de sprei van het bed.
‘Tyfustent, thuis heb je in ieder geval echte planten en een bed zonder zeiltje.’