Jan van Vliet

Als je echt niet meer kunt blijven
zeg dan tenminste waar je heen gaat.

Niet omdat ik met je mee wil
of je achterna wil komen.

Je hebt me opgetild toen ik was omgevallen
je hebt me gedragen door de dagen dat ik niet meer lopen kon

De eerste druppels spatten op mijn schoenen
vallen koel uiteen op mijn gezicht
langs de spiegelende gevels van de skyline
die vervormen in het valse licht.

Plots denk ik dat ik jou zie lopen
aan de overkant van het water
gehuld in bleke ochtendnevel
toon jij een schim van wie je bent.

Door jouw ogen
kijken in het prille zonlicht

in jouw huid
me vlijen in de vroege dauw

Dit gedicht is exclusief voor leden.

Niets is voor altijd
maar jij
jij zult hier altijd zijn
in mij
of je nu bij me bent
of niet

Dit gedicht is exclusief voor leden.

Als je echt niet meer kunt blijven
zeg dan tenminste waar je heen gaat.

Niet omdat ik met je mee wil
of je achterna wil komen.

Marga’s magazine is exclusief voor leden maar dit gedicht kun je als niet-lid lezen.

Daar zit je, roerloos in je donkere woning
de krant onleesbaar voor je uitgespreid.

Je zou al niet meer weten wat je als laatste hebt gelezen
dat doet er ook niet toe nu je gestold bent in de tijd.

Dit gedicht is exclusief voor leden.

Mis me, alsjeblieft
nu mijn afwezigheid ons huis vult
laat het stil zijn waar mijn stem klonk
maar hoor de stilte niet.

Er hangt verwachting in de lucht
de loden hemel is gesloten
de stad gaat lui en geeuwend open
en zet de dag vast op een kier.