Kanariepietjes

Hij zit op een bankje en wijst schuin naar de overkant: ‘Daar woonde ik vroeger, aardig huis met een tuin. Maar ja…’
Hij heeft dun sprieterig haar, dat net even te lang is. Zijn hele gestalte is schriel en wat onverzorgd, een man die een vrouwenhand mist die zijn kledingkeuze corrigeert. Met zijn bleekblauwe ogen kijkt hij wat zorgelijk de wereld in.
‘Mijn vrouw zei een paar maanden geleden tegen me, zo uit het niets: “Ik ben je beu, kotsbeu eigenlijk.” Ik keek er van op. “Maar schatje,” zei ik, “hoe kan dat nou opeens?” Zegt ze: “Ik praat al achtentwintig jaar tegen je, maar je luistert nooit en nou ben ik het zat.”
‘t Is waar, ik luisterde ook niet echt naar haar, maar ja, ze praatte de hele tijd. Ik kan daar best bij lezen of tv kijken, ‘t is een soort achtergrondgeluid geworden.
“Wat wil je dan dat ik doe?” heb ik nog gevraagd, “Iets,” zei ze, “gewoon een keer iets…”
Nou werk ik de hele week, dus ik doe toch wat? Zeg nou zelf. Ik zit al achtendertig jaar bij dezelfde baas, ik heb het er goed, nog vier jaar dan mag ik met pensioen.
Vrouwen zijn een moeilijk goedje hoor. Maar als ze weg wil moet ze gaan, ik heb er verder niks van gezegd.
Afijn, ik kom in de loop van die week thuis en loop gelijk door naar mijn volière, ik heb al jaren kanariepietjes. Prachtig geluid uit die keeltjes. Kom ik bij die volière is-ie leeg, helemaal leeg! Ik dacht dat ik de deur niet goed had afgesloten. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
Maar toen zei mijn vrouw: “Ik heb ze verkocht, allemaal.”
Maar waar is dat nou goed voor? Ik voelde me gewoon een beetje eng worden.
“Dat je pietjes weg zijn vind je erg, maar als ik na meer dan twintig jaar zeg dat ik bij je weg ga zeg je ‘oh’ en ga je over tot de orde van de dag.”
En ze draait zich om gooit de deur met een knal achter zich dicht.
Sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
Wil je wel geloven dat ik gehuild heb, ik had die pietjes al zoveel jaar…
Ik zit nou bij een echtpaar in de kost en eigenlijk heb ik het er best, ‘t is alleen soms een beetje stil.’