Mejuffrouw Janssen

Mejuffrouw Janssen, niemand wist haar voornaam, legde haar haakwerk neer en streek door haar haar. Vandaag was de slager vertrokken uit het dorp.
Mejuffrouw Janssen was achtenveertig jaar en woonde al haar hele leven in het huisje waar ze nu aan tafel zat. Eerst samen met haar moeder maar nu alweer jaren alleen. Ze was nooit getrouwd, nooit verloofd, er was nooit iemand om haar hand komen vragen. Ze werkte vijf dagen op het kantoor van de notaris als typiste. Aan het eind van de dag haalde ze haar boodschappen voor die avond, ze at om zes uur, na de afwas zette ze thee en pakte haar haak- of breiwerk tot het half tien was, dan ging ze naar bed. Op zondag ging ze naar de kerk, dronk na afloop koffie bij een vriendin die ook alleen was en soms bij één van haar buren. Dat was het, maar ze was tevreden.
Ze droeg eenvoudige kleren, een rok met een blouse en een spencer op kantoor, in het weekend één van haar twee ‘mooie jurken’. Haar haar, waar de eerste grijze strepen in verschenen, droeg ze in een knot en make up gebruikte ze niet.
Het was een sober leven, met aaneengeregen vertrouwde gewoontes, niet opwindend, maar ze was tevreden. Tot de slager zich in de straat vestigde.
Op dinsdag was hij voor het eerst open en mejuffrouw Janssen ging een ons leverworst en zes plakjes boterhammenworst kopen. Toen ze binnenkwam en hij vroeg: ‘Wat mag het zijn?’ trof het haar als een bliksemschicht. Wat een man! Zijn forse gestalte, zijn donkere kuif en zijn grote handen benamen haar bijna de adem. Ze voelde tintelingen waarvan ze niet wist dat ze bestonden, haar wangen kleurden roze en met een hapering in haar stem deed ze haar bestelling.
‘Alsjeblieft dame’, zei de slager terwijl hij haar tasje over de toonbank aanreikte. Hun handen raakten elkaar heel even.
‘Dank u wel hoor’, bloosde mejuffrouw Janssen.
De daaropvolgende maanden ging mejuffrouw Janssen wel drie keer per week naar de slager. Ze at meer vleeswaren dan ze ooit had gedaan. Elke keer dat de slager zei: ‘Alstublieft dame’, bloosde ze en glimlachte ze voorzichtig naar hem. Voor het eerst in haar leven dacht ze over samen wandelen in het park, arm in arm, of samen naar de bioscoop in de stad en heel soms aan een zoen.
De slager was altijd zo vriendelijk, wel wat jonger maar hij vond haar vast ook wel aardig.
Ze begon een nieuwe routine, haar zondagse jurken ging ze door de week dragen op de dagen dat ze naar de slager ging. En voor het eerst van haar leven kocht ze een lipstick en oefende thuis net zo lang tot ze netjes binnen de lijnen bleef.
‘Zo, is het feest vandaag?’ vroeg de slager toen hij haar zag.
‘Nee hoor, niks bijzonders’, jokte mejuffrouw Janssen.
In de buurt gniffelden ze om haar. Ze hadden het wel door maar dat had mejuffrouw Janssen niet in de gaten.
Ze fantaseerde over de dag dat hij haar mee uit zou vragen, dat hij zijn slagersmuts af zou zetten en zou zeggen: ‘Ik wil u wat vertellen.’ En dan kwam het. Ze vroeg zich af waar ze heen zouden gaan en kocht voor die bijzondere dag vast een nieuwe jurk.
En de dag kwam. De dag dat hij zei: ‘Ik wil u wat vertellen.’
Met schorre stem zei mejuffrouw Janssen: ‘Toe maar, hoor.’
‘Ik doe de zaak over aan een ander, de nering is me hier te dun, volgende week ga ik terug naar de stad.’
Heel even dacht ze dat hij haar mee zou vragen, heel even vlamde de hoop door haar heen.
‘Dus ik doe nu alles weg voor de halve prijs in verband met de koeling. Wilt u extra leverworst meenemen?’
De droom viel met een grote klap in duigen en zonder iets te zeggen verliet ze de winkel.
Ze trok haar zondagse jurk uit, hing de nieuwe jurk achter in de kast en veegde de lipstick af.
De sjaal die ze voor hem aan het breien was haalde ze uit. De lipstick gooide ze in de vuilnisbak. En leverworst zou ze nooit meer eten.
Haar leven nam weer zijn bekende loop al zouden de scherven van haar gebroken hart nooit helemaal helen.
Want er was nooit iemand komen vragen om de hand van mejuffrouw Janssen.