Ode aan Marieke

Jacques Brel en Marieke horen wat mij betreft bij elkaar. Ze hield van zijn muziek. Hield, want ze is dood, kleine woorden, grote emotie. Marieke was mijn vriendin, jarenlang, nog van school. We waren beiden niet gemotiveerd en zagen het als sport om onze leerkrachten te tergen met onmogelijke vragen, waar niemand het antwoord op wist.
Ze was mijn ‘beste vriendin’, al heb je er daar eigenlijk meer van.
En zomaar, op een dag dat de zon scheen, is ze doodgegaan, pas vijfenveertig jaar.
Zomaar is misschien niet helemaal waar, want Marieke was gek; psychisch ziek, voor de liefhebber. Er waren gesprekken, diagnoses, etiketten en zelfhulpgroepen, maar het hielp allemaal niets. Meestal hielp ze zichzelf als het leven ondraaglijk was, met drugs en drank, maar ook door ’s nachts mensen op te zoeken die de zelfkant al voorbij waren. Het was haar manier om overeind te blijven met zo’n ingewikkeld hoofd.
Maar uiteindelijk ging het mis. Hoertjes namen haar huis over, de pooiers droegen de spullen eruit, de buurt stond op zijn kop en Marieke zat zomaar stil in een hoekje van haar vervuilde huis, niet meer bij machte om zich te verzetten tegen haar demonen. Zo verdween ze bij stukjes en beetjes uit mijn leven en uiteindelijk helemaal, omdat haar hart stopte met kloppen.
Een naar verhaal, zou je denken, en dat is het ook. Maar toch: met niemand was het leven zo leuk als met Marieke. Geen grap hebben we nagelaten te maken, we lachten het leven en onszelf uit.Een bonte stoet van hilarische gesprekken en vergelijkbare ontmoetingen kleuren mijn herinneringen.
Ze belde me een keer, midden in de nacht, om te vertellen dat ze de man van haar dromen had gevonden, zomaar in het café om de hoek. Ze zat nu bij hem thuis op de bank en het was allemaal o zo leuk, ze wilden gaan verloven. Klein nadeeltje was wel dat de prins in kwestie nogal van porno hield, maar ach, er is geen koe zo bont… Met gepaste reserve feliciteerde ik haar en wachtte af wat de volgende dag zou brengen. ‘s Morgens sprak ik haar al vroeg; de verloving bleek alweer verbroken, een paar bandjes porno á lá, maar vierentwintighonderd banden tegen de wanden opgestapeld, waren zelfs voor iemand die niet snel iets vreemd vond, te veel van het goede.
Ik lachte, zij ook: ‘Toch effe verloofd geweest’ grinnikte ze.
Marieke was bijzonder, geen gedachte zo vreemd of hij kon uitgesproken worden, geen verdriet zo klein of het mocht er zijn.
Ik krijg altijd een glimlach om mijn mond als ik aan haar denk en tegelijk een brok in mijn keel want ik mis haar nog steeds.