Arie (58) en Lisette (69) zijn trouwe bezoekers van aanloophuis de Groene Luiken in Vlaardingen. Ze arriveren er samen elke dag stipt om 13.00 uur en om 17.00 uur gaan ze richting huis in Schiedam.
‘We waren 29 april elf jaar getrouwd’, vertelt Arie. Hij kijkt liefdevol naar Lisette die fragiel en wat schokkerig, met haar kin op haar borst, aan tafel zit door een probleem in haar nek. Problemen die in 2018 begonnen en ertoe hebben geleid dat ze nu in een rolstoel zit en haar hoofd niet omhoog kan houden. Ineengedoken luistert ze naar wat Arie vertelt. Zelf zegt ze niet veel en het zijn meer klanken dan woorden, wat ze zegt is alleen voor hem verstaanbaar.
Arie oogt jonger dan zijn leeftijd, zijn nog blonde haar vertoont geen grijs en met zijn grote blauwe ogen kijkt hij je ontwapenend aan.
‘We kennen elkaar sinds 2007, ik heb haar leren kennen toen ik begeleid woonde in Vierpolders, daar zat ik sinds 2005. De zoon van een vriendin van haar zat er ook en zij kwam bij hem op bezoek. Zo is het gekomen. We zijn toen vrij snel samen gaan wonen, min of meer gedwongen, want ik was heel vaak bij haar en toen mocht ik niet meer bij het begeleid wonen blijven. Ik vond het gewoon gezelliger bij Lisette. Nog steeds, hè Lisette?
We komen vaak hier omdat ons huis zo klein is, we hebben maar twee kamers. Hopelijk krijgen we wat anders. Eerst hadden we een huis met een tuintje, ook klein maar beter. Daar moesten we uit, we hadden problemen met het betalen van de huur. Dat is wel vaker gebeurd, we zijn een paar keer verhuisd.
Wat ik zo leuk vond aan Lisette? Dat kan ik niet zeggen, het was gewoon zo, het was fijn. Ik had wel andere vriendinnen maar niet zoals met haar.
Weet jij het Lisette? Wat je zo leuk vond aan mij?’
Arie vertaalt dat Lisette zegt dat hij zo’n lekker stuk was.
Hij lacht.
‘Ik zorg nu voor haar, zoals zij altijd voor mij heeft gezorgd en dat blijf ik doen. Ze was altijd wel zorgzaam, vroeger werkte ze met kinderen maar nu niet meer. Ik was altijd papierprikker maar nu hebben we samen een uitkering, dat is wel krap.
We zijn nooit samen weggeweest, op vakantie ofzo, of uit. We zijn gewoon samen, drinken koffie en kijken tv. Vroeger gingen we weleens koffiedrinken op Scheveningen of naar de markt op Blaak maar dat gaat niet meer.
Lisette is wel een paar keer in Amerika geweest, daar woont haar dochter. Die ging op haar achttiende logeren bij een tante daar en is er gebleven. Zij heeft nu zeven kinderen, dus die komt ook niet zomaar deze kant op. Da’s nogal duur, al die tickets. Vroeger hadden we skype of een mobiele telefoon maar dat is niet meer dus we spreken haar ook niet. Maar we krijgen misschien wel weer een laptop, dan kunnen we weer skypen.
Onze trouwdag hebben we trouwens wel gevierd elf jaar terug. Ik had haar gevraagd tijdens een avond met vrienden maar ze zei niet gelijk ja. Die dacht dat zal ie morgen wel vergeten zijn. Maar dat was niet zo en toen zijn we getrouwd. Gewoon op het stadhuis en ’s avonds in het café hebben we wat gedronken, met die vrienden weer. Dat was mooi.
We zijn nog steeds blij met elkaar, hè Lisette?
Hoor je wel, zij ook.’
Hij aait haar arm en doet een rietje in haar koffie, tilt haar hoofd op en helpt haar drinken.
Arie en Lisette
