Wil je met me lopen? Verhalen over verkering – Leny (101)

‘Ik was een jaar of zestien toen ik voor het eerst verkering kreeg. Met een begrafenisondernemer! Ik leerde hem kennen op de begrafenis van een mevrouw waar ik in de huishouding had gewerkt.

Een hartstikke leuke knul, we zijn zelfs een jaar verloofd geweest. Samen hadden we een spaarbankboekje en we spaarden iedere cent die we verdienden. Op een dag zegt hij: “Ik ga met mijn vader naar Rome.” “Oh,’’ zei ik, ‘’en wie betaalt dat dan?’’ Hij zei: “Dat geld haal ik van ons spaarbankboekje.’’ ‘’Nee hoor,’’ zei ik, ‘’jij haalt er niks af. En waarom ga je niet met mij?’’ ‘’Nee,’’ zei hij, “ik ga met mijn vader.’’ Toen heb ik het uitgemaakt. Ik heb hem de ring en zijn helft van het spaargeld teruggegeven. Van míjn helft heb ik mezelf in mooie kleren gestoken: een pakje en een hoedje. Ziezo, dág, jou hoef ik niet meer!
En mijn moeder zei: “Jongens genoeg!”

Ik werkte dus in de huishouding, daar had ik een opleiding voor gedaan aan de huishoudschool én een diploma van behaald. Toen ik eens op een adres werkte heb ik ook eens een jongen ontmoet. Die had me zien lopen toen ik de hond van die mensen uitliet. Ik had nog zo’n zwart jurkje met een kanten schortje en zo’n kanten mutsje in mijn haar. Hij sprak me aan en vroeg of ik eens met hem uitging. We zijn toen gaan wandelen. Hij sloeg gelijk een arm om me heen, maar dat vond ik wel fijn. Maar even later trok hij me een portiek in en begon al aan zijn broekriem te sjorren. Ik zei: “Wat doe jij nou?’’ Ik wist van niks want niemand vertelde je ooit wat. Maar ik werd bang en ben weggerend en heb zo hard gelopen dat ik geen adem meer had toen ik thuiskwam. Mijn moeder heb ik het nooit verteld.

Ik had niet gedacht dat ik verkering zou krijgen. Ik dacht: ik ga net als de vier zussen boven mij in het klooster. Maar mijn moeder zei: “Ga jij maar eens op dansles.” Hoewel ik veel van God hield, sprong ik een gat in de lucht. Het moest wel op een katholieke club zijn. Ik had het geweldig naar mijn zin. Maar de jongens vond ik niet echt leuk. Samen met mijn vriendin ben ik toen naar een club in Rotterdam gegaan. Die was niet katholiek maar dat vertelde ik mijn moeder niet. En precies daar liep ik een leuke jongen tegen het lijf. Jan heette hij en hij kon verdraaid goed dansen. Ik zei tegen mijn vriendin: “Niet omkijken maar die jongen komt me zo halen voor de tango.’’ ‘’Nou, hij kan ook wel voor mij komen hoor’’, zei ze. Maar dat was niet zo, hij kwam echt voor mij.

Hij haalde me op zaterdagavond thuis op om te gaan dansen. Op een gegeven moment vroeg mijn moeder: “Wie is toch die jongen aan de overkant van de straat?’’ Ik vertelde toen van de dansles in Rotterdam. “Hij is toch wel katholiek?” vroeg ze. Dat wist ik eigenlijk niet, dus de keer erop heb ik dat maar eens gevraagd. Toen bleek dat hij niks was en ik dacht: oh god, daar heb je het…Ik vertelde het aan mijn moeder en die zei: “Nou, dan kan er niks van komen.’’ De zaterdag erop zei ik dat hij me niet hoefde te komen halen want er kwam toch geen vaste verkering van.
“Alleen om dat katholieke?” vroeg hij. “Nou, dan word ik toch katholiek!’’ En dat heeft hij gedaan. Hij ging in de leer bij een oud-missionaris en leerde zo veel dat hij na drie maanden meer wist dan ik.

Op een gegeven moment gingen we verloven met een echt verlovingsfeest. Ik werkte toen bij rijke mensen. De mevrouw had prachtig mooie tafellakens. Ik dacht: ik leen er eentje voor het feest, dat merkt ze toch niet. Het zag er op de dag zelf prachtig uit, alleen kwamen mijnheer en mevrouw ook om ons te feliciteren. Ik kon wel door de grond zakken. De volgende dag zei ze tegen me: “Als je het kleed gewassen hebt leg je het dan weer terug?’’ Ik moest zo huilen. “Als je het me gevraagd had, had ik je een veel mooiere gegeven”, zei ze nog.
Onze verkeringstijd was, net als onze verlovingstijd, eigenlijk niet zo leuk. Mijn moeder werd ziek, ze kreeg kanker. En het was oorlog. Wij woonden in West, dus gebombardeerd zijn we niet, maar ik weet nog dat de vliegtuigen kwamen. Mensen gingen op het dak staan om te kijken, wisten zij veel, niemand wist wat ze kwamen doen. Ik werkte toen bij een echtpaar waarvan de vrouw op sterven lag. Mijnheer zei dat hij even buiten ging kijken want hij had veel huizen in de stad. Toen hij terugkwam zei hij: “Oh Leny, al mijn huizen zijn kapot, al mijn huizen zijn kapot. Zeg het maar niet tegen mevrouw.’’ Die stierf een dag later, die heeft het nooit meegekregen.

Toen duidelijk werd dat mijn moeder zou komen te overlijden zijn we eerder getrouwd. Ik had een bruidsjurk gehuurd en ik ging mezelf aan haar laten zien. ‘’Ach, je lijkt wel een engel’’, zei ze, ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik daaraan denk. Ze overleed in ‘44, vlak na ons trouwen, toen ik net zwanger was. In november ’44 werd mijn man meegenomen tijdens de razzia.
We woonden in het huis van mijn ouders, maar mijn vader was na mijn moeders dood vertrokken naar het klooster, naar één van mijn zussen. Daar zat ik dan: alleen, zwanger, zonder man, zonder moeder, in oorlogstijd.

Mijn zoon werd geboren bij de nonnen van Carmenta aan de Heemraadssingel. Ik was net bevallen toen de Engelsen het pand van de Sicherheitsdienst in de straat wilden bombarderen; dat ging niet helemaal goed. Ik vluchtte uit mijn kraambed met mijn baby en ging in de wc onder de trap zitten. Ik had gehoord dat een trappenhuis nog wel overeind kon blijven. Ik zei tegen mijn baby: “Kleintje, als we gaan, gaan we samen.’’

Gelukkig kwam mijn man zeven maanden later terug. Pas na de oorlog werd het allemaal wat beter en zijn we ook naar Vlaardingen verhuisd. Eerst fietste hij elke dag van Rotterdam naar Vlaardingen, maar dat werd vanaf toen beter voor hem. We hebben een heerlijk leven gehad samen.
Ik woon sinds mijn vierennegentigste hier in Vaartland. En ik moet zeggen: ik wil nooit meer ergens anders wonen. Ze zijn hartstikke goed voor me. Engelen noem ik de verzorging.
En ik ben betovergrootmoeder! Nee, ik ben dik tevreden al vind ik het wel jammer dat ik wat minder word.’

Tekst: Marga de Waard
Foto: Leny, privé album Leny

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Winkelwagen
Scroll naar boven