Liefde

‘Wat zit je daar nou? Je kan toch niet…’
‘Ik hou van je’, lispelt hij met lodderige ogen.
‘Kijk nou om je heen’, zegt ze tegen hem. Hij volgt haar gebarende hand en kijkt haar aan.
’Ja, beetje rommel.’
Ze zucht, voorlopig is er niks met hem te beginnen weet ze. Hij zit aan de eettafel, tussen de borden met etensresten. Met daartussen een fles sterke drank die driekwart leeg is. Hun zoontje hangt onderuit in zijn kinderstoel en kijkt geïnteresseerd naar zijn eigen hand. Hij heeft alles van zijn bord in zijn haar en over zijn gezicht gesmeerd.
Mopperig plukt ze hun kind uit de kinderstoel. Het kind protesteert luid, want hij had het leuk.
Als ze hem heeft verschoond en in bed gelegd begint ze lawaaiig de tafel af te ruimen.
In het voorbijgaan raakt hij haar even aan maar ze draait zich bij hem vandaan.
Ze hoort hem zachtjes zingen terwijl ze de vaatwasser inruimt. Hij spoelt zijn herinneringen weg met drank omdat nooit meer geen enkel uitzicht biedt.
Ze zucht nog een keer, schudt haar irritatie van zich af en gaat bij hem zitten.
Hij kijkt naar haar met de weemoedige ogen die haar zo bewonderend aan kunnen kijken.
‘Ik had een huis met een binnentuin waar het vol stond met bomen, planten en kruiden.’
Ze kent zijn verhalen van voor tot achter, maar ze zegt: ‘Oh ja?’
En hij vertelt opnieuw hoe hij woonde, over zijn werk, zijn familie, zijn vrienden. Hij beschrijft de stad met zijn straten, huizen, de rivier met zijn bruggen. Hij vertelt over vrijheid, plezier, uitgaan tot het moment dat er langzaam een schaduw over het landschap begon te vallen die lang onopgemerkt bleef. Waarvan iedereen dacht ach… omdat niemand zich de donkerte ervan kon voorstellen. Wat de kleur van haat was, van liefdeloosheid en van vingerwijzen. Tot het te laat was en vluchten de enige optie was om niet om te komen in een draaikolk van geweld.
Hij neemt nog een slokje. ‘Ik hou van jou’, lispelt hij weer.
‘Ik ook van jou’, zegt ze en streelt zijn haar.
De kamer wordt weer lichter.