Salto

Een handstand deed hij met twee vingers in zijn neus. Salto’s, radslagen, flicflacs, de bok, de brug, hij draaide hij zijn hand er niet voor om. Zijn armen waren van staal, hij kon er ijzer mee breken. Hij was een beetje bleu geworden van alle lof, medailles, bekers en lauwerkransen. Hij had zin in een nieuwe uitdaging, iets spectaculairs wat nog nooit was vertoond.
Na weken verzinnen had hij een idee. Zijn salto’s ging hij buiten doen, op hoge gebouwen, buitelend van het ene naar het andere gebouw. Prachtige plaatjes leverde het op. Hij vloog door de lucht, met de zon in zijn rug, hij leek te zweven. Hij voelde de adrenaline stromen. Zijn publiek was razend enthousiast.
Zelfs dat werd weer gewoon voor hem. Wat kon hij nog bedenken om het nog spectaculairder te maken? Hij dacht er weer weken over na.
Hij vertoefde echter zo vaak op grote hoogte dat hij niet zo’n oog had voor zijn omgeving.
De auto kwam van links, schepte hem, gooide hem meters in de lucht. Met een grote boog kwam hij op de straat terecht.
Het was de meest spectaculaire salto die hij ooit zou maken, de salto mortale.