Wil je met me lopen

‘Ik heb twee keer verkering gehad toen ik jong was, met de eerste een jaar of vier maar dat ging steeds aan en uit. Daar kwam bij dat haar moeder het niks vond want haar dochter kon goed leren en ik was maar banketbakker. Ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt en al haar brieven teruggestuurd. Toen was het klaar.

‘Ik ben echt op zijn benen gevallen. Ze kwamen goed uit in zijn padvindersuniform met kousen met van die kwastjes…Dat vond ik zo’n mooi gezicht. Bij mij thuis hadden we allemaal van die magere stokken: een paar jongens riepen me eens na: “Er hangt een draad uit je rok, oh nee, het zijn je benen.”

‘Zo net na de oorlog, ik was een jaar of vijftien, kreeg ik mijn eerste vriendje. Eigenlijk vond ik hem een beetje eng, om te zien dan. Als hij me thuisbracht probeerde hij me altijd te zoenen, maar dan drukte ik snel op de bel en zei dan: ‘’Niet doen, ik heb al aangebeld.” Maar ik had in ieder geval iemand om mee te praten. De verkering heeft niet lang geduurd, maar toen het uit was, zijn we bevriend gebleven.’

‘Ik was anderhalf toen ik mijn vrouw in mijn armen gedrukt kreeg. Dat kwam zo, mijn moeder hielp haar vriendin met bevallen. Mij hadden ze tussen kussens in een grote kuipstoel gezet. Toen de baby er was, legden ze haar bij mij. “Hier heb je je vrouw”, zeiden ze. En ze is het nog geworden ook. Haar moeder overleed aan een black-out aan haar hoofd toen Hendri zes maanden was. Ze is toen naar haar grootouders gebracht in Werkendam, die hebben haar grootgebracht.

‘We zijn getrouwd in 1953, toen waren we zeven jaar samen. Dus da’s 75 jaar geleden.‘‘Maar kregen we niet wat in 1947 dan?’‘Nee hoor, volgens mij was het in 1946… Ga maar na.We zijn 68 jaar getrouwd, plus zes…’‘Ja, maar het is zeven want we gingen met elkaar in 1946, niet ’47, dus het is