Wil je met me lopen Midden-Drenthe

“We kenden elkaar al wel van gezicht maar de eerste keer dat hij me naar huis bracht was na een zangavond van de kerk. We waren daar apart van elkaar naar toe. Hij vroeg aan het eind van de avond of hij me thuis mocht brengen. Dat mocht, en bij de deur hebben we toen een afspraakje gemaakt, het was december en er lag sneeuw, dat weet ik nog goed. Hij was eenentwintig, ik achttien.’
‘Ik vond het zo’n knap meisje, echt een mooie meid.’ 

‘Ik was voor het eerst verliefd toen ik acht was, op een meisje. We hebben elkaar een keer uitgekleed en elkaar uitgebreid lichamelijk onderzocht. Aan de tijd daarna heb ik geen herinneringen, dus ik vermoed dat we niet meer met elkaar mochten spelen. Mijn leven lang bleef ik verliefd op meisjes.
Mijn moeder las Sextant, het tijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming. Ze verstopte het blad op haar slaapkamer.

Ik kom uit Spanje, Baskenland, rond mijn vierentwintigste ben ik naar Nederland gekomen. Het leven was hard in Spanje onder Franco en toen ik eenmaal de kans had om te vertrekken heb ik dat meteen gedaan. Mijn vader was anti Franco en kwam daardoor in de gevangenis terecht. Daar hebben ze hem een keer tegen de muur gezet en geweren op hem gericht om hem bang te maken, dat soort dingen deden ze toen.

‘We scharrelden al met elkaar toen we veertien en zestien waren. Stiekem, maar onze ouders wisten het wel hoor, ze lieten het oogluikend toe. Ze zagen het als een kalverliefde, lief en leuk, maar te jong voor échte verkering.
Ik zat op de Middelbare Landbouwschool en daar werd op een gegeven moment een feest georganiseerd. Ik wilde natuurlijk met Hilly gaan en belde haar moeder op om te vragen of ze mee mocht.
‘’Geen denken aan,’’ zei haar moeder, ‘’ze is veel te jong, dat gebeurt niet.’’ Ze mocht niet mee.

‘Mijn eerste verkering, of beter gezegd ervaring met een man, had ik toen ik negentien was met een leraar van school, op de christelijke HAVO. Ik was stinkend naïef, ik dacht dat dat best wel kon, maar dat was natuurlijk helemaal niet zo. Het duurde een half jaar, tot mijn eindexamen, toen was het voorbij. Het bloedde langzaam dood.
Later heeft hij ontkend dat er ooit iets gebeurd was. Het ging hem natuurlijk ook om zijn baan, want híj wist natuurlijk wél dat het niet kon. Maar ik heb nooit de neiging gehad om hem aan te klagen of zo.
We hebben het samen ervaren en beleefd. Er was geen schuldige.

‘Verkering heb ik maar één keer gehad, dat was met mijn man. Ik ben zestig jaar getrouwd geweest met hem.
Samen met een vriendin ging ik uit, want we hielden heel erg van dansen. Op die dansavonden kwamen soms ook soldaten en die vroegen me dan wel, maar ik hield ze op afstand. Vaak had ik niet eens door dat ze voor mij kwamen, ik dacht die komen voor mijn vriendin, maar die zei dan: “Nee joh, die kwam voor jou.” Maar ik hield jongens op afstand.  

‘Iedereen had een vriendje, dus ik ook. Een aardige jongen hoor, maar het ging uit, ik weet niet meer waarom. Jaren later heb ik hem teruggezien. Hij was rector op een gymnasium geworden en toen was ik zo blij dat ik met Jelte was en niet met hem!’ 

‘Wieke was bevriend met één van mijn zussen. Ik had niet zo’n behoefte aan verkering. Ik had vier zussen boven mij en twee eronder, nou dan weet je het wel. We kregen uiteindelijk toch wat met elkaar maar het ging weer uit. Wieke was gaan werken in Amsterdam, ik zat in militaire dienst en in de weekenden werkte ik op de boerderij. We hadden heel verschillende levens. Dus ik dacht dit past niet en schreef haar een brief waarin ik het uitmaakte.’