Naar nergens

Hij liep door de straten op weg naar nergens. Zijn slaapplek was ergens, ergens op een bank in het park of met een beetje geluk bij een vriend.
Kolerezooi, dacht hij, het is één grote kolerezooi.
Ik ben niemand en zal ook nooit iemand worden.
Hij zag zichzelf in een etalageruit, een wat voorovergebogen, tanige man met donker haar dat over zijn schouders viel met een allegaartje aan kleding in een grotere maat dan de zijne.
Hij keek nog eens naar zichzelf. Ik hoef nergens heen, nergens te zijn en niks te doen wat ik niet wil.
Ik verwacht niks van het leven, en het leven verwacht niks van mij. Tyfuszooi maar wel vrij.
De hernieuwde waardering voor zijn leven maakte zijn tred lichter, met grote passen liep hij verder, op weg naar nergens.