De schemering schoof langzaam de kamer in. Ze hield van dit tijdstip van de dag, het niemandsland tussen licht en donker. Vroeger hield ze van zonlicht maar sinds die ene maandag was het licht te fel.
’s Morgens hadden ze samen ontbeten, buiten. Voor het huis was een klein plaatsje waar precies een tafel met twee stoelen op paste. Zo gauw het weer het toeliet zaten ze daar. Ook die maandag. Ze bespraken de koetjes en kalfjes voor de loop van de dag, niks bijzonders, een paar kleine klusjes en wat boodschappen. Aan het eind van de middag zouden ze hun volgende reis verder uitwerken.
Ze kijkt naar de rij fotoalbums in de kast tegenover de bank. Ze waren begonnen met reizen toen ze jong waren. Toen eenmaal duidelijk was dat ze geen kinderen zouden krijgen waren ze samen op stap gegaan. Kleine, bescheiden reizen naar veilige doelen. Maar door de jaren heen leerden ze hoe reizen moest en kwamen ze op plekken waar andere mensen alleen van konden dromen.
Jarenlang bezochten ze allerlei landen en ze waren nog lang niet uit gereisd. Die maandag zouden ze gaan plannen waar ze zouden overnachten.
Ze weet nog dat ze vond dat hij zo lang wegbleef met de boodschappen maar ze besteedde er verder niet zo’n aandacht aan. Ze belde hem wel even maar hij nam niet op. Maar hij hield niet van bellen op openbare plekken dus dat was niet gek. Toen de twee agenten naar haar voordeur liepen had ze intuïtief geweten dat haar geluk haar verlaten had. Hij was dood, doodgereden door een onoplettende taxichauffeur met haast. Er was geen tijd voor hem geweest om te schrikken of te roepen, hij was dood voor hij het zelf wist.
Ze had geluisterd naar de agenten, geregeld wat geregeld moest worden, gebeld wie gebeld moest worden maar nu was het stil, al maanden. Eindeloos herhaalde ze de film van die dag, in de hoop op een happy end dat niet zou komen.
Ze keek weer naar de rij fotoalbums, het restant van een gelukkig leven.
Mensen zeiden dat het fijn was om zulke tastbare herinneringen te hebben. Voor haar was het slechts een terugblik op haar voorbije geluk in de wetenschap dat de toekomst zich leeg voor haar uitstrekte. De herinneringen boden geen troost en de foto’s ook niet.
Ze stond op en liep naar de kast en haalde alle albums eruit.
Eén voor één scheurde ze alle bladzijden eruit en stopte ze in een vuilniszak. Ontelbare herinneringen gingen door haar handen. Uren kostte het om alles te verscheuren.
De schemering schoof langzaam de kamer uit toen ze klaar was.
De leegte was nu zichtbaar en deed haar goed.
