Vaderschap

‘Ik ben deels in tehuizen opgegroeid, deels bij mijn ouders. Mijn vader tiranniseerde mij en mijn twee zusjes met onmogelijke regels. Wat je ook deed: je kon het nooit goed doen.
Ik heb zo vaak gehoord dat ik niks was, niks zou worden en niks kon…
Hij schreeuwde het steeds maar weer tegen me. We waren doodsbang voor hem. Hij vond altijd wel een reden om me te slaan of uit te schelden maar je wist nooit precies wanneer je iets verkeerd deed, dus je liep altijd op je tenen.’
Ik kijk naar hem; beheerst, vriendelijk met een dromerig soort schoonheid.
‘Ik begrijp heel goed dat mijn jeugd impact heeft gehad. Ik heb een en ander nog niet helemaal verwerkt, maar daar ik werk aan.’
Het klinkt wijs, maar het is de wijsheid van een drenkeling die niet weet hoe diep de zee is.
‘Ik wilde van jongs af graag vader worden, hoe eerder, hoe beter. Aan mijn kind alle liefde geven die ik heb gemist. En ik wilde mijn vader laten zien hoe het wél moest en ik wilde dat hij zich zou schamen voor wat hij ons vroeger heeft aangedaan. Dat ik wel iets kan worden, kan zijn…’
Hij praat aarzelend.
‘Ik was net eenentwintig toen mijn dochtertje werd geboren.’
Hij kijkt weg.
‘Ze is weggegaan, samen met het kind…
We hadden ruzie en ik weet niet waarom, maar ik werd opeens zo enorm boos. Ik begrijp het nog steeds niet. Ik heb haar toen geslagen…
Ze heeft meteen haar koffers gepakt en is samen met de baby, vertrokken.
Ze zei nog: “Je bent net zo’n zak als je vader.’’
Hij kijk oneindig melancholiek aan en schudt zijn hoofd.
‘Net als mijn vader…’.