Stilte

De stilte gleed de kamer binnen, door de kier in het raam, onder de drempel van de voordeur door, uit elke hoek welde de stilte op en nam bezit van de ruimte. Je kunt stilte inderdaad horen dacht ze. Ze luisterde maar er was niets behalve heel ver weg de auto’s op de provinciale weg, maar als de wind zou draaien zou ze ook die niet meer horen. Ze was alleen, voor het eerst van haar leven.
De laatste mensen waren vertrokken met achterlating van bemoedigende woorden, schouderklopjes en de belofte dat ze zouden bellen. Clichés, een reeks van aaneengeregen holle woorden die troost noch geruststelling boden.
Ze zat heel stil, met een klein lampje aan, in de schemerige kamer. Ze was verbaasd geweest over de mooie woorden die gesproken waren, de persoonsbeschrijvingen, de roem. Zelf had ze er het zwijgen toe gedaan, ze wist niks meer te zeggen na zevenendertig jaar.
De man over wie zo lovend werd gesproken kende ze niet. Zevenendertig jaar van haar leven had ze met hem gedeeld. Zevenendertig jaar waarin ze met een boog om elkaars wensen en verlangens heen waren gelopen. De eieren onder hun voeten krakend om welke confrontatie dan ook te ontlopen. Ze hadden gezwegen tegen elkaar, de stilte gevuld met schone schijn.
De mooie woorden lieten een man zien die kon lachen, kon genieten, gedreven was, een man met wie mensen graag omgingen.
In het verleden waren er soms momenten geweest waarin ze elkaar vragend hadden aangekeken. Maar de vraag werd nooit hardop uitgesproken. Gevangen in angst voor het onbekende, traditie en de veiligheid van het al te bekende gingen zevenendertig jaren voorbij in een oorverdovende stilte.
En toen ging hij dood, zonder een woord te zeggen, van het ene op het andere moment was hij vertrokken.
Zij had zwijgend bij zijn kist gestaan, tijdens zijn leven waren de woorden er niet en na zijn dood ook niet. De stilte was oorverdovend gebleven tot de deur achter de laatste mensen gesloten was.
Toen werd het echt stil.
Ze ontspande haar schouders en stond op om een glas wijn in te schenken voor zichzelf.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Over

Marga de Waard

Marga de Waard

Op luchtige toon schrijft Marga over universele onderwerpen als liefde, vergankelijkheid en het menselijk tekort. De verhalen zijn soms melancholisch, soms ontroerend, vaak herkenbaar maar altijd relativerend.

Eerder verscheen de verhalenbundel ‘Vijftig’ uitgebracht. Tevens is zij oprichtster van dit online Magazine.

Winkelwagen
Scroll naar boven