Snotje

‘Je raadt nooit wie ik pas tegenkwam.’
‘Nou?’
‘Snotje.’
‘Echt? Die altijd op de fiets naar school uit de polder met snot horizontaal over haar wang, links of rechts, net hoe de wind had gestaan.’
‘Ja precies, die.’
‘Wow roadtrip to memorylane.’
‘Beetje typisch was ze wel met rare kleren. Jurken, zelfgemaakt door haar moeder, een soort rechte lappen met mouwen. En altijd zo’n donkere parka met ceintuur en een capuchon, dan trok ze de touwtjes zo strak aan dat je alleen nog haar ogen en neus zag.’
‘Ze was raar omdat haar ouders raar waren, een Zuid-Hollandse variatie op de Veluwse biblebelters. Ze vertelde een keer dat haar vader hen iedere avond voorlas uit de bijbel in een vertaling uit, ik geloof, twaalfhonderd vóór christus. Ze waren met zijn achten thuis en hij was zelfbenoemd dominee, want de gemiddelde kerk was te frivool. Zaten ze met zijn allen op zondag al het plezier uit het leven te doemdenken, in afwachting van de dag des oordeels.’
‘Die spreekbeurt!’
‘Ja die spreekbeurt over de dag des oordeels, vast van haar vader gepikt of misschien schreef hij hem wel. Het was in ieder geval niet te harden, in geuren en kleuren gaf ze haar versie van ‘de openbaringen’ uit de bijbel. Hoe je verscheurd zou worden, uit elkaar getrokken, verbrand, gespietst, je ogen uitgestoken, je buik opengesneden, je darmen eruit… Echt niet normaal. En dat kon al gebeuren als je je bord niet leegat want een zonde was zo gepiept. Iedereen zat verstard in zijn stoel toen ze klaar was maar zij liep met zo’n parmantige blik terug naar haar stoel, ik zie het nog voor me.’
‘Er gingen kinderen huilen volgens mij.’
‘Volgens mij was het gewoon wraak. Maar je kwam haar dus tegen. En wat hebben een paar decennia volwassenheid opgeleverd?’
‘Ik herkende haar eerst niet, ze had kort, grijs haar, een broek in plaats van een jurk en ze was heel dun. Dat was me nooit zo opgevallen.’
‘Door die jurken.’
‘Dus ik deed de standaardvragen: wat doe je, relatie? Kinderen? Hoe is het met je ouders? Nou die laatste zag ze niet meer want dat doemdenken en veroordelen daar had ze niks mee. Kinderen was ze nooit aan begonnen want dat was de ultieme poging van het systeem om vrouwen te onderdrukken. En dat systeem moest radicaal anders. ‘
‘Het systeem als in eierstokken, baarmoeder en eicel?’
‘De wereldorde, het kapitalistisch denken, de staat. Ze was anarchofeministe op marxistische grondslag, zei ze.’
‘Toe maar ze heeft zich sektarisch laten sandwichen.’
‘Ja ze hield een soort rede over wereld-, mensen-, dieren- en klimaatleed en hoe we ten onder zouden gaan aan ons kapitalistische wangedrag. Toen ik even zo luisterde dacht ik: hé, de spreekbeurt.’
‘Doemdenken 2022.’
‘Toen ze even adempauze nam vroeg ik maar: ‘’Wat doe je zo dagelijks?”, want het anarchofeminisme leek me geen verdienmodel. Ze zei dat ze hovenier was, gespecialiseerd in siertuinen.’
‘Ah, toch een manier gevonden om de bloemetjes buiten te zetten. Die hele familie bestaat uit tuinders trouwens. Je kan wel denken dat je je vrijgemaakt hebt, maar je bent gewoon een voortzetting van je ouders, met een iets andere snit. Als je dertig bent denk je van niet, als je vijftig bent weet je beter.’
‘We worden geleefd.’
‘De wegen van de heer…’
‘Amen.’