De blanke top der duinen

Volgende week start ik met mijn nieuwe baan. Tot die tijd maak ik mijn vrije dagen op.
Ik had er nog zoveel, dat ik zelfs vrij ben terwijl mijn bloedjes van kinderen alweer naar school moeten en mijn echtgenote weer aan het werk is.
Aangezien ik ‘s ochtends allerlei klusjes had gedaan, vond ik een bezoek aan het strand meer dan verdiend. Samen met een boek. In de warme zon. In mijn eentje.
Met het oog op de rust besloot ik om Kijkduin dit keer achter mij te laten liggen, en mijn heil te zoeken op één van de Westlandse stranden. Waar dezelfde zee en zandkorrels zijn, maar dan net wat rustiger. Bovendien heb je daar, vanwege de Zandmotor (een kunstmatig schiereiland) allerlei leuke stukjes nieuw gevormd duin óp het strand.
Na aankomst bij strandopgang Watertoren ging ik, linksaf het Westlandse strand op, en vond ik al snel een fijn stukje duin óp het strand. Ik was goed voorbereid met een e-reader, een nieuwe podcast aflevering, een kleedje en zelfs een gekoeld halve liter bier blik van de Coop supermarkt in Kijkduin. Het genieten kon beginnen!
Spijtig genoeg stond er nogal een straf windje. De zandkorrels bleken verzot op mijn e-reader waardoor het aanraakgevoelige scherm dusdanig van slag raakte dat die voortdurend van pagina wisselde. Ook mijn cheap ass draadloze oortelefoontjes leken niet bestand tegen de zeelucht. Geen podcast.
Dus ik deed mij op decadente wijze tegoed aan mijn halve liter blik bier, genoot ik van het uitzicht en ik prijsde mijzelf gelukkig dat niemand mij zag, omdat ik mij kon voorstellen dat bekenden zich zorgen zouden kunnen maken over mijn sociale welzijn, mochten zij mij spotten in mijn huidige toestand waarbij ik met half ontbloot lichaam bier zat te drinken.
Mijn persoonlijke duintje bood weliswaar een aangename plek om tegenaan te liggen, maar liet mij zo ook uitkijken op de rij met duinen zo’n 20 meter verderop. En daar begon wat raars. Ik had mij namelijk overduidelijk vergist in de beoogde rustige plek want al spoedig kwam er een man voorbij die, zo leek ik mij in te beelden, af en toe naar mij leek te kijken. En in plaats van dat hij ook op het strand ging liggen, begon hij door de duinenrij te wandelen. Kris kas, totdat hij een plekje gevonden leek te hebben en uit beeld was. Poef. Daar was hij weer. Zonder shirt. Hij bleef er even staan. Tuurde rond. Keek ook in mijn richting. En was toen weer weg.
Bij de volgende poef, leek hij óf een huidkleurige onderbroek aan te hebben óf ik was mij totaal onbewust over de ongeschreven regels die schijnbaar in dit gebied golden.
Ondertussen kwam er een tweede mannetje. En ook hij liep kris kras door de duinenrij. Ook hij keek rond.
Even dacht ik nog dat hij wellicht naar hele bijzondere Pokemons, of iets dergelijks, aan het zoeken was, maar die gedachte ebde al snel weg toen er een derde mannetje kwam aangelopen. Ook hij ging de duinen in om daar te wandelen. Het eerste mannetje stond nog steeds af & toe op. In zijn vleeskleurige onderbroek.
Af en toe werd er naar mij gekeken. Ik begon mij te realiseren dat ik, met mijn kleine duintje op het strand, wellicht een signaal afgaf dat ik bij deze duinenliefhebbers hoorde. Het begon allemaal erg ongemakkelijk te voelen.
Dus stond ik op, ging ik aan de andere kant van het duintje zitten en keek ik over de zee. Maar in mijn ooghoek zag ik nog steeds mannetjes.
Het tweede mannetje liep weg, al spoedig gevolgd door het derde mannetje. Ze leken onderling verder geen interactie met elkaar te hebben.
Ondertussen vervloekte ik mezelf vanwege het blik bier. De halve liter Heineken begon namelijk aardig op mijn blaas te drukken. Omdat er nergens een toilet te bekennen was, had ik het plan opgevat om in de beschutting van mijn duintje mijn blaas te legen. Poef. Terwijl ik mijn riem al los maakte, was daar opeens weer het eerste mannetje die op een duintop stond en rond tuurde. Hij leek in de tussentijd geen noemenswaardige outfit change te hebben ondergaan.
Met groot ongemak spoedde ik mij weer naar de andere kant van mijn kleine duintje. Het uitzicht op al het kolkende zeewater hielp niet echt. Tussen het duingras spiedde ik of het eerste mannetje er nog steeds was. Dat was hij. In de verte was het 3e mannetje ook weer terug in de duinen.
De blaassituatie begon onderhand nijpend te worden.
Ik pakte mijn spullen en besloot dat het tijd was om weg te gaan van deze plek. Met ferme tred liep ik richting strandopgang totdat ik een fijn stukje duin zag, een stuk verder weg van het eerste mannetje en zijn vleesbroek.
Ik positioneerde mij al in de juiste positie (met de wind in de rug, ik heb geleerd van eerdere fouten) totdat er opeens een vierde mannetje op 10 meter van mij uit een duinpan opdook en daar leek te wandelen. In mijn richting!
Half rennend, met mijn handen aan mijn broek, haastte ik mij weg van deze plek die, qua drukte, inmiddels die van de Bijenkorf op zaterdagmiddag begon te benaderen.
Uiteindelijk vond ik, vlak voor de strandopgang, een rustig plekje om afscheid te nemen van een deel van de Heineken. Terwijl ik mijn broek dichtknoopte, zag ik nog twee mannetjes.
Op twee duintoppen, misprijzend naar mij kijken.