Oefening baart kunst

Het gaat wel lukken, echt wel! Voor de vierde achtereenvolgende dag liep hij met het zadel, de teugels en de stijgbeugels naar de wei. ’T is gewoon een kwestie van wennen voor haar. Hij verheugt zich nu al op de tochten die ze samen zullen gaan maken.
Maar goed, dat is nog toekomstmuziek, eerst oefenen met het zadel en proef zitten. Alles met beleid want de laatste keer had ze hem van haar rug gegooid. Hij nam het haar niet kwalijk, alles moest geleerd worden. Anderen gebruikten soms de zweep maar dat zou hij nooit doen. Hij moest er gewoon niet aan denken, zo’n venijnige slag op die mooie zwarte flanken. Ik zweer dat ik dat nooit zal doen zei hij in gedachten tegen haar. Hij was ondertussen aangekomen bij de wei en zijn ogen zochten haar. Soms moest hij even zoeken maar door de typerende witte vlek tussen haar ogen viel ze direct op. Ze liep niet weg toen hij haar benaderde, ook niet toen hij het zadel op haar rug legde. Dat gaat goed dacht hij verrast.
De opwinding tintelde door zijn armen. De mooie tochten uit zijn gedachten kwamen dichterbij.
Dit was het begin, het ging echt lukken!
Ze draaide haar hoofd en keek hem even aan. Daarna graasde ze stoïcijns door, net als alle andere koeien in de wei.