Rituelen

De teugels laten vieren, hij had het zijn hele leven geprobeerd. Opstaan zonder zelfopgelegde verplichtingen, ontspannen door de dag fladderen zonder al te veel hinderlijke gedachten en ’s avonds bij het naar bed gaan geen oordeel vellen over de kwaliteit van de dag die achter hem lag; het was niet voor hem weggelegd.
Zijn dwangmatige karakter was een nagel aan zijn doodskist. Waar hij trouwens ook de nodige ideeën over had, over die doodskist. Dat moest hij toch eens regelen. Dat ze hem te zijner tijd niet in zomaar een willekeurige kist zouden stoppen. Want die kist moest wel geheel aan zijn eigen ideaalbeeld van een kist voldoen. Zoals alles in zijn leven, en kennelijk ook daarna, precies diende te gebeuren zoals hij het voor ogen had. Want wat hem betreft was het leven wel degelijk maakbaar. Zeker sinds hij met pensioen was en iedereen kon buitensluiten die zijn zelfopgelegde dagritme kon verstoren.
’s Ochtends om acht uur ontbijt met twee crackers, één met kaas en één met jam, een hardgekookt eitje en drie koppen koffie. Om één uur precies zijn lunch bestaande uit een bruine boterham met kaas, een witte boterham met ham en een mok thee. Geen kop, een mok, dat was belangrijk. En ten slotte exact om zes uur de warme maaltijd, waarbij het van belang was dat het kookproces niet langer dan vijftien minuten in beslag nam, zoals het ook een absolute voorwaarde was dat het geheel in maximaal tien minuten kon worden geconsumeerd zodat hij na de afwas, die altijd meteen na de maaltijd moest worden gedaan, nog iets aan zijn avond had.
Nog een kop koffie (een kop, geen mok, belangrijk) bij het acht-uur-journaal, waarbij het essentieel was dat hij op tijd de tv aanzette, maar zonder geluid. Dat diende pas te worden geactiveerd op het moment dat het slotakkoord van Loekie de Leeuw in beeld kwam. Aansluitend trakteerde hij zichzelf op een glaasje rode wijn bij het uitlezen van de krant, die gedurende de dag van a tot z, tot en met het weerbericht aan toe, diende te worden gespeld. Hij mocht eens iets missen van de wereld.
Nadat hij zijn tanden had gepoetst en zoals elke avond zijn elektrische tandenborstel nauwkeurig had afgespoeld om uitgedroogde tandpastaklonten op het borsteltje te voorkomen, keek hij zoals gebruikelijk voor het slapen gaan nog één keer in de badkamerspiegel om zichzelf hardop toe te spreken: ‘Ik zweer dat ik vanaf morgen alles anders ga doen.’ Om daarna onder zijn warme dekbed te schuiven in de absolute zekerheid dat hij dat morgenavond op exact hetzelfde tijdstip opnieuw tegen zichzelf zou zeggen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Over

Jan van Vliet

Jan van Vliet

Zijn naam is J. van Vliet. Jan voor intimi, een Rotterdamse dichter. Waarom dichter? Uit noodzaak. Dichter word je niet, dat ben je.
In zijn geval de trotse maker van een tweedelige, in eigen beheer gepubliceerde dichtbundel:
‘Waar het hart klopt’ en Thuishaven’.
In totaal 46 gedichten met bij elk gedicht een lino van Marjon Euser.

Bestel mijn dichtbundel
Winkelwagen
Scroll naar boven