Onzichtbaarheidspoeder

Na een korte pauze op een boomstronk, want ze zijn allebei een beetje ongeduldig, pakt papa een zilveren blikje uit de rugzak. Het zit vol deukjes, hier en daar is het zilver dof geworden door de jaren heen. Hij schudt het blikje op en neer. Tom hoort het poeder op en neer bewegen, ssh ssh ssh… een schurend geluid. “Goed”, zegt papa, “even rustig zitten. Het jeukt een heel klein beetje, maar dat ben jij wel gewend.” Jeuk, denkt Tom. Die voel ik eigenlijk sinds een dag of wat niet meer zo erg als in het begin. Bijna vergeten! En hij vertelt dat tegen papa. “Oh”, knikt papa, “dat is een goed teken.
Want hoe dichter we bij Tovenaar Krentenbaard zijn, hoe minder jeuk je zult hebben.” “Joepie!”, zegt Tom. “Eindelijk.”
“Goed”, zegt papa, “ben je er klaar voor? Wij kunnen elkaar wel zien, maar de wachters en de wrattentrollen zien ons niet. Maarrrr… pas op. Ze kunnen ons wel horen en ruiken! Dus niet praten, niet zingen, niet niezen, niet hoesten, niet hikken, niet lachen, niet giechelen. En zeker geen scheten laten, want de trollen ruiken dat als eerste.” Oei, denkt Tom, dat is wel moeilijk! Vooral geen scheten laten… poeh!
Papa maakt het blikje open en het zilverachtig poeder straalt hun tegemoet. “Waaaauw”, zegt Tom, “het glinstert helemaal.” “Ja”, knikt papa. Hij pakt een lepel uit zijn rugzak en roert er een beetje in om alles los te maken na die lange tijd. Hij schept een bergje op de lepel en strooit dat over het hoofd van Tom uit. Oei, het jeukt inderdaad! Maar papa wrijft met zijn handen alles goed in Toms haren, zodat die een beetje wild alle kanten op staan. Hoe wilder, hoe onzichtbaarder! En de jeuk verdwijnt. Papa doet hetzelfde bij zichzelf. Tom lacht, want papa ziet er gek uit met die piekende haren. Papa lacht ook om Tom, ze zien er allebei heel gek uit. Tom voelt zich heel licht worden, alsof het zilver hem helemaal bedekt heeft. Alsof hij zweeft, wat raar.
Hij kijkt naar beneden en ziet zichzelf inderdaad een stukje boven de grond zweven. Wauw, heeft papa dat ook? Gauw kijkt hij naar zijn vader. En ja hoor, ook papa zweeft een beetje boven de grond.
Papa knipoogt en zegt: “Dat was een verrassing! Dat wilde ik niet verklappen, want anders had je dat 7 dagen geleden al willen doen.” Ja, dat klopt wel, denkt Tom.
“Nu kunnen we sneller voorbij de wachters en de wrattentrollen glippen”, zegt papa. “Volg mij en hou mijn hand goed vast, want we gaan nu ook een stuk sneller.”
Papa pakt zijn hand en ineens vliegen ze over de smalle paadjes, slingerend, door de struiken, over greppels en boomstammetjes, tot ze de grote poort zien.