Zonsondergang

Het werd lente en steeds eerder licht.
Hij was al voor dag en dauw in de tuin gaan zitten, omdat hij de slaap niet meer kon vatten.
Hij nam een slok van zijn koffie, terwijl hij de eerste milde stralen van de opkomende zon over zijn gezicht liet glijden. Het smaakte hem beter dan ooit.
Zelden was hij zo helder van geest geweest.
Na al die tijd had hij de ratrace achter zich gelaten, was hij losgekomen van alle carrièrestappen en dikdoenerij waarvan hij altijd had gedacht dat ze van levensbelang waren. Hoe was het mogelijk dat hij zich zolang op het verkeerde been had laten zetten, een rad voor ogen had laten draaien.
Nooit tijd voor zichzelf. En maar jagen, altijd verder, altijd beter, groter, meer.
Maar nu wist hij het; meer dan dit had hij niet nodig. De warmte van de opkomende zon, de geur van het gras, de smaak van zijn koffie, het ochtendgezang van de vele vogels in zijn tuin.
De behandeling was na een veelbelovend begin uiteindelijk toch niet aangeslagen en er was niets meer aan te doen. Hij zou het begin van de zomer nog wel halen. En volgend jaar om deze tijd zou de zon opnieuw opkomen en haar warmte verspreiden, zouden de vogels wederom hun gezangen ten gehore brengen, zou het weer ruiken naar verse koffie en gras.
Maar niet meer voor hem.