Levensles in lingerieparadijs

Het werd tijd voor een nieuwe BH. Een paar liefst. Want het was alweer een hele tijd geleden dat ik online een aantal exemplaren had aangeschaft. Die hadden inmiddels hun beste tijd gehad en waren in de loop der tijd verworden tot adembenemend harnas en borstenpletter.
Iets dat je je eigenlijk niet kunt veroorloven in een levensfase waarin je de schamele pluspunten die resten zo voordelig mogelijk moet etaleren. Maar alleen al de gedachte aan een felverlichte paskamer met kirrende verkoopster deed me kokhalzen. Ik ging dan ook pas overstag toen mijn laatste toonbare top het leven liet en mijn olijke tweeling zonder dat kleinood nogal wild tekeer ging tijdens het joggen.
In mijn portefeuille diepte ik een cadeaubon op van een plaatselijke lingeriezaak. Jaren oud, maar eeuwig geldig, zo vertelden de kleine lettertjes. Dat gaf de doorslag. Na wat kalmerende ademhalingsoefeningen, trok ik ten strijde. Met het vaste voornemen om minstens twee fraaie frutsels aan de haak te slaan. Die moesten als gegoten zitten en mijn contouren een flinke boost geven. Eenmaal binnen in het lingerieparadijs bleef ik ietwat bedremmeld staan. Het aanbod bleek bepaald overweldigend. Van voorgevormd tot slappe hap, van sportief tot opwindend, van minimizer (neeee) tot maximizer (jaaaa).
Gelukkig greep de doortastende verkoopster me meteen bij de lurven. Monsterde mijn borstpartij met kennersblik en griste trefzeker een aantal exclusieve exemplaren uit de rekken. Met zachte dwang duwde ze me geruststellend in de richting van de meest afgelegen paskamer. Ik ontspande. Dit was een
vakvrouw, dat zag ik meteen.
Eenmaal in de paskamer nam ze resoluut het heft in handen. Geen voorzichtige verzoeken dus maar gebiedende wijs. ‘Trek deze eens aan, beval ze. En: ‘kom hier’. Ik vond het heerlijk duidelijk en gehoorzaamde gedwee. Liefdevol drapeerde ze het eerste kleinood over mijn schouders. Haakte het bandje vakkundig dicht op mijn rug en draaide me om richting spiegel.
Ik stribbelde nog wat tegen, maar dat maakte geen enkele indruk. Gefascineerd staarde ik naar mijn silhouet in de spiegel. Dat zag er opeens heel anders uit. Wat was ie mooi! En wat zat ie lekker! Heel iets anders dan mijn eerdere martelwerktuigen.
‘Je moet ze wel nog even goed leggen’, maande de verkoopster me streng. ‘Want we zetten hier de puntjes op de i’.
Ik keek haar niet begrijpend aan.
‘Overkruis je handen erin steken en alles optimaal neervlijen’, luidde de opdracht.
Braaf deed ik wat ze vroeg. Met zichtbaar resultaat. Mijn olijke tweeling maakte opeens een puike, pronte indruk. Daar kon ik mee thuiskomen.
Sindsdien steek ik elke dag mijn hand in eigen boezem en ga ik fier door het leven.
Alleen jammer dat ik 58 jaar moest worden voor deze levens veranderende levensles.
Of is dat een pleonasme?