De paus

Ik zweet me rot, dacht de Paus. Het was een warme dag, vroeg in de zon, en veel te warm voor zijn jas met bontkraag. Hij liep door Florence terwijl hij in Rome moest zijn. Maar hij was blijven zitten in de trein, even kijken dacht hij hoe de stad erbij lag.
Om 13.00 uur had hij een overleg met de kardinalen. Niet dat hij daar nou zin in had maar ja, hij was nou eenmaal Paus.
Waarom hij daar ooit ja op had gezegd? Officieel was hij door God geroepen. Dat was natuurlijk onzin, ze hadden hem gevraagd om zich kandidaat te stellen en hij had voldoende stemmen gekregen, niks goddelijks aan.
Hij vroeg zich weleens af of God wel bestond. Hij was niet om geloofsredenen het klooster in gegaan. Hij vond het wel ontspannen om net buiten de hectiek van de samenleving te staan. Hij was een einzelgänger.
Maar als Paus viel er weinig te ontspannen, dag in dag uit problemen en niet de kleinste ook, alsof hij daar een oplossing voor wist. Mensen waren nou eenmaal gek, voor de liefhebber, door het Kwaad aangestuurd.
Hij zuchtte, en hij kon er ook niet vanaf. Tot de dood er op volgt stond in het contract. Ik ben pas achtenzestig dacht hij, das nog een hele ruk. Hij was weer terug bij het station.
Ik kan ook gewoon een trein nemen naar nergens, verdwijnen. Links zag hij een sportzaak, das een teken dacht hij spottend. Hij kocht een trainingspak, gympen en een petje. In het station kleedde hij zich om.
Als paus naar binnen als Giuseppe naar buiten.
De trein bracht hem naar een dorp aan de kust, niemand herkende hem.
De volgende dag stonden er grote koppen in de krant. De Paus was verdwenen, ontvoerd? Gegijzeld, vermoord. Inlichtingendiensten bestookten elkaar, beschuldigen over en weer. De wereld stond op zijn kop.
De Paus las al het nieuws met een glimlach.
Als God het wil vindt nooit iemand me dacht hij dus dat zat wel goed.