Jeuk

Ik sterf van de jeuk dacht het konijn. Hij was er net wakker van geworden. Hij keek eens rond en zag de oorzaak van zijn jeuk.
Er was een kolonie mieren binnengetrokken in hun hol.
Verdomme nog aan toe dacht hij. Ze hadden dit hol nét gemaakt. Zijn vrouw was in tranen, niet wéér verhuizen alsjeblieft. ‘Ik ga het fiksen’, zei het konijn. Hij begon als een dolle alle wanden, vloeren en plafonds af te graven. De aarde en de mieren vlogen in het rond. ‘Ik trap al die mieren eruit,’ gromde hij, ‘lelijke rotbeesten.’
‘Het lukt nooit,’ zei zijn vrouw, ‘ze zijn met teveel.’
‘Dat zullen we nog wel eens zien.’ En hij groef stug door.
Na een uur vond hij het mooi geweest, het hol was bijna twee keer zo groot.
‘Zo vrouw, dat was een klus.’
Zijn vrouw zei niks.
‘Vrouw? Even een dank je wel is niet erg hoor.’
Hij keek over zijn schouder en zag nog nét een puntje van haar witte staartje in de berg aarde achterin het hol.