Gym

Ik was er slecht in. En ik had er een hekel aan. Wat zeg ik? Ik haatte het. Frans, wiskunde, aardrijkskunde, ook daar kon ik midden in de nacht van wakker schrikken, maar gymnastiek? Alles was er fout aan. Allereerst de leraar, Pons (God zou zijn ziel hebben als de duivel er niet eerder bij was geweest), een enorme zeiksnor onder een kale bats, type grote bek en een baksteen op de plek waar anderen een hart hebben zitten.
En dan het gymuniform. Een knaloranje shirt, met op de borst in poepbruin het logo van de school en een te kort sportbroekje in dezelfde fecaliëntint. Luizen in mijn pels waren ze, de sportieve, gebruinde, lenige, met tandpastaglimlach uitgeruste mannelijke medeleerlingen die er wel goed in waren, in gym, en die alle aandacht van de meisjes trokken. Maar ik wist het goed gemaakt. Ogenschijnlijk argeloos beklom ik, gehuld in een ter vervanging van het gymtenue aangeschafte gestreepte protestpyjama, het houten klimrek, dat nog stond na te kraken van de apenkooi. Om mij vervolgens tot ieders ontsteltenis vanaf de bovenste sport omlaag te storten. Gebroken pols en twee gebroken enkels. Daar was ik voor maanden vanaf, van gymnastiek.