Weer een uur dichter bij de dood

De antieke staartklok slaat twee uur. Weer een uur dichter bij de dood, denkt Annelies. Ze zit op een stoel met maar één armleuning. De linker is er bij de verhuizing naar het bejaardentehuis afgebroken. Maar haar rechterarm rust comfortabel op het donkergroene velours.
Voor Annelies is het glas altijd halfvol. En de dood altijd weer een uur dichterbij dan het uur ervoor.
Tegenover haar, op de donkergroen velourse hoekbank, zit Maartje, haar zuster. Het ouwe wijffie is al bijna helemaal kaal en reutelt in haar slaap. Op schoot twee breinaalden met een sjaal van stugge, bruine wol.
Annelies staat moeizaam op uit haar stoel. Schuifelt het versleten vloerkleed over. Neemt plaats naast haar duttende zuster. Pakt het breiwerk op. Laat de steken van de pennen glijden. Haalt met haar kromme reumavingers de sjaal uit. Windt de draad op het bolletje. Prikt de pennen in de wol. Legt het op Maartjes schoot.
Dan sloft Annelies terug naar de stoel met één armleuning. Ze ploft neer. Beziet de nog altijd slapende Maartje. De staartklok slaat drie uur. Weer een uur dichter bij de dood.