De punkambtenaar

Hij vroeg zich af wie dat nou was, die ambtenaar in zijn spiegel. Die midden-scheiding, dat blauwe pak met das, die bruine Van Bommels eronder.
Misschien had hij wel verwacht die jongen te zien die hij in zijn hoofd nog altijd meende te zijn.
Die puberpunker met zijn leren jas en een kapsel als een egel. Een coiffure die dan eens spontaan belletjes begon te blazen nadat hij er zeep in had gesmeerd en in een regenbui was beland, dan weer een hoofd bedekte met een zwerm wespen eromheen omdat hij midden in de zomer zijn haren overeind had gekneed met behulp van suikerwater. Die jongen die opkwam tegen onrecht, demonstreerde tegen de plaatsing van kruisraketten, in kraakpanden woonde uit protest tegen de woningnood.
Maar ongemerkt was hij al jaren zacht met de stroom mee gekabbeld.
Gisteren had hij de hele avond met chips en een biertje voor de televisie gehangen. De benefietuitzending voor de vluchtelingen uit de Oekraïne. Drie uur lang had hij het lamlendig en verveeld over zich heen laten komen.
En geen cent gedoneerd.