Groene vingers

Wat is met afstand de meest irritante winkel die er bestaat?’
‘Kweenie, Action, Lidl?’
‘Intratuin, met stip op één.’
‘Wel veel planten en zo.’
‘Met de nadruk op ‘en zo’. En je móet overal langs, die hele route van pak ‘m beet drie kilometer móet je afleggen.’
‘Wel goed voor je stappenteller.’
‘Het begint al bij de karretjes waar je geen muntje voor hebt, want wie heeft er nou nog muntgeld? Als je dat gefikst hebt kom je in de sectie ‘leuke dingen’, zoals een egel waar je je schoenen mee kunt poetsen, of een deurmat met ‘Hoi, jij hier?’ Dan het pad in met ongeveer vijfhonderd bloempotten waarna je, zigzaggend langs te langzaam lopende vrouwen in gewatteerde jassen, bij de buitenplantjes komt. Die hoef ik niet want ik heb geen tuin. Direct daarachter de buitenkeukens, ook voor in die tuin die ik niet heb. En door… op links de grappige sokken, grappige kaarten en grappige sleutelhangers, op rechts de middelen die de ene plant doodmaken of de andere juist tot leven wekken.
Maar dan! de afdeling dierenvoeding, die zit nét achter de fonteinen. Abstracte vormgeving in koud marmer uitgevoerd, ook geschikt voor crematoria. Bij die dierenvoeding komen eerst de trendy
koikarpers die troosteloos rondjes zwemmen in hun te kleine bak. Die bak staat naast het lollige hondenspeelgoed in de vorm van een varken, eend of portemonnee. Gevolgd door een leuke driezitter voor de poes met twee bijpassende kuipstoeltjes, uitgevoerd in zacht fluweel. En een bench met een pluchen hond er in. Of een bench met een bewégende pluchen hond en bewegende pluchen puppies.
“Oh Ans, wat hebbie nou toch! Ah, wat schattig! En dat voor 575 euro, geen geld. En je hebt er geen rommel van.”
Als je daarvan bent bijgekomen kom je redelijk in de buurt van de kamerplanten. Tenzij het tegen de kerst loopt, in september ofzo, dan moet je nog even langs tienduizend kerstballen. Een beetje bal kost vijftien euro en zelfs de kribbe van kindje Jezus beweegt op batterijen ritmisch op een kerstliedje. Maar goed, ik kwam eindelijk bij de kamerplanten. Ik moest er één van formaat wegens overlijden van het vorige exemplaar. Ik zag er één die ik wel aardig vond, negenenzeventig euro netto, maar met gele vlekkies. Dus ik vraag de plantenjuf die daar toevallig stond, want je ziet nooit personeel daar: ‘’Gek toch die vlekkies?’’
‘’Dat hoort er wel een beetje bij’’, zei ze.
Ik zei: ‘’Waarbij precies?’’
‘’Nou gewoon, bij planten.’’
‘’Ja, bij dooie of zieke planten, maar niet in het vak ‘nieuw binnen’ toch’’, zo leek me.
Maar ze was al weg.
Andere plant gevonden en op het kaartje gekeken wat er mee moest. Veel water geven stond er, maar wat is veel? Nogal een rekbaar begrip. Je hebt zo weer je dure plant verzopen als je niet uitkijkt.
Ik nam de gok en ging naar de kassa, die zit net na de kussens, kunstbloemen, spiegeltjes en superleuke gezelligheid voor aan de muur. Afgerekend en zelf ingepakt want service is niet in de prijs inbegrepen. Vlak voor de uitgang staan de verse bloemen. Ik moest nog een kadootje dus ik pakte een veldboeket voor twaalf euro vijftig. ‘’Da’s dan negenenveertig euro vijftig’’, zei de kassajuf.
Die twaalf euro vijftig bleek alleen een vaasje voor één bloem te zijn.
Zonder bloemen naar buiten en de laatste horde was de kraam voor de lekkere trek. Die heb ik weten te negeren en toen kon ik echt naar huis met mijn te dure plant.
Stappenteller afvinken en hopen dat je plant heel erg blijft leven.
Want anders moet je wéér.’