Op kamers

Mijn nieuwe liefde brengt een bonus in: een zoon van bijna negentien. Zowel vader als zoon gaat zich verplaatsen van het oosten naar het westen van het land, naar Big City Rotterdam.
Met de vader ga ik een huis kopen maar de bonus wil zelfstandig zijn en op kamers.
‘Dan zoeken we toch even een kamer voor je’, zeg ik optimistisch, niet gehinderd door enige kennis van zaken op dat vlak.
Het blijkt iets minder simpel dan gedacht.
De eerste kamer hebben we afgeslagen. Het was een jaren vijftig flat ergens tegen Schiedam aan waar het openbaar vervoer afhaakt. We moesten in een groepje de kamers bekijken. De flat was net in smakeloze stijl gerenoveerd en nog leeg. Twee nikssprekende, harige Polen, een Surinaams, plakkerig stelletje en ik met de bonus die er wat verloren tussen liep.
‘Zie hier je toekomst,’ zeg ik tegen hem, ‘die Polen gaan zware shag rokend, grote karbonades braden in de te kleine keuken, die Surinamer ligt op technisch gezien 60 cm afstand van jou met zijn vriendin te ketsen en jij zit tussen iedereen in met je bakje linksdraaiende bioyoghurt.’
‘Misschien zijn er wel ergens nog andere kamers…toch?’ hoopt hij.
We zoeken verder en stuiten op een zolderetage die er wat onaf uitziet en donker, maar ja, niet geschoten…
De bonus wordt gebeld naar aanleiding van zijn profieltekst.
‘Er mag geen bezoek op je kamer komen, dat doen we hier niet.’
‘Nooit niemand?’
‘Er mag één persoon langskomen en ook niet elke dag en die ontvang je in de gezamenlijke woonkamer.’
‘Oh.’
‘Heb je een vriendin?’
‘Nee, nu even niet.’
‘Oh da’s goed, maar als je er wel weer één vindt, mag die dus niet op je kamer komen. Dat moet je dan maar anders oplossen.’
‘Hoe dan?’
‘Da’s niet aan mij, jullie jongeren zijn bijdehand genoeg lijkt me.’
‘Mag mijn vader dan ook niet langskomen met zijn vriendin?’
‘Nee, geen uitzonderingen, want voor je het weet loopt de boel uit de hand. De regels zijn hier heel streng. Ik wil dat iedereen, vooral de meisjes zich veilig kunnen voelen. Als een bewoonster bijvoorbeeld even naar de wc wil, ‘s avonds of ’s nachts, kan het onprettig zijn als je elkaar tegenkomt op de gang. Zo’n badjas kan ook een beetje openhangen, da’s ongemakkelijk, heel erg ongemakkelijk. Ik hecht grote waarde aan de veiligheid van de meisjes. Ik woon zelf ook in dit huis, al ben ik al ouder en ik zie die meisjes.’
‘Het huis is gemengd dus.’
‘Ja, ik woon hier zelf dus en nog een jongen en vier meisjes, van net geen twintig. Je moet echt passen in het huis anders laat ik de kamer liever leegstaan.’
‘Het is een zolder toch, in originele staat, zegt u, ik vroeg me af of er eigenlijk een raam in zit, of komt het door de foto dat het zo donker lijkt?’
‘Er zit een klein dakraam in, je hebt weinig daglicht, maar je kunt natuurlijk een lamp aan doen.’
‘En als er brand komt, kan ik er dan wel uit?’
‘Nou laat ik het zo zeggen, je maakt geen schijn van kans. Maar je moet maar zo denken, de prijs is er ook naar, 600,- eu incl. voor 20m2, da’s in de huidige markt niet slecht.
Je kunt een intakegesprek krijgen met mij en twee bewoners en dan stellen we wat vragen over hoe je leeft, wat je doet, welke gewoontes je hebt, dat soort dingen.’
‘Ok, vind je het goed dat ik er even over nadenk?’
De bonus hangt op en kijkt me wat onbestemd aan.
‘Misschien zijn er wel ergens nog andere kamers…toch?’

2 gedachten over “Op kamers”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Over

Marga de Waard

Marga de Waard

Op luchtige toon schrijft Marga over universele onderwerpen als liefde, vergankelijkheid en het menselijk tekort. De verhalen zijn soms melancholisch, soms ontroerend, vaak herkenbaar maar altijd relativerend.

Eerder verscheen de verhalenbundel ‘Vijftig’ uitgebracht. Tevens is zij oprichtster van dit online Magazine.

Winkelwagen
Scroll naar boven