‘We scharrelden al met elkaar toen we veertien en zestien waren. Stiekem, maar onze ouders wisten het wel hoor, ze lieten het oogluikend toe. Ze zagen het als een kalverliefde, lief en leuk, maar te jong voor échte verkering.
Ik zat op de Middelbare Landbouwschool en daar werd op een gegeven moment een feest georganiseerd. Ik wilde natuurlijk met Hilly gaan en belde haar moeder op om te vragen of ze mee mocht.
‘’Geen denken aan,’’ zei haar moeder, ‘’ze is veel te jong, dat gebeurt niet.’’ Ze mocht niet mee. Ik vond dat te gek voor woorden. Dan niet, dacht ik, en ben ik soms te min? Ik was denk ik een beetje beledigd en bozig. Ik ben nooit meer langsgegaan bij Hilly en heb haar ook nooit meer gebeld.’
‘Ik wist helemaal niet dat hij dat gevraagd had aan mijn moeder. Ik was wel heel verdrietig dat hij niks meer liet horen. We mochten elkaar zo graag. Hij zal wel een ander hebben dacht ik. We zijn elk onze eigen weg gegaan, hemelsbreed maar vijfentwintig kilometer bij elkaar vandaan. Ik trouwde, hij trouwde en we zagen elkaar nooit meer.’
‘Je hebt dan natuurlijk je eigen leven, druk met de boerderij, met opgroeiende kinderen. Maar ik droomde van haar, letterlijk. Ik zat in mijn droom op de brommer en ging naar haar op zoek, maar kon haar nooit vinden. Ik ben het altijd als een gemis blijven voelen.’
‘Ik had dat niet, voor mij was het een mooie herinnering aan een prille liefde. Ik ben weleens expres door het dorp gereden waar hij woonde. Daar woonde mijn eerste liefde dacht ik dan. Ik was niet gelukkig in mijn huwelijk. Hoe ouder mijn man werd, hoe naarder hij ging doen, gewoon om mij dwars te zitten. Hij wilde ook nooit meer wat. Toen mijn zoon stage ging lopen in Zuid-Afrika zouden we hem daar gaan opzoeken. Hij wilde niet mee nadat hij eerst zei van wel, zomaar zonder reden, ik had de tickets al. Ik ben toen met mijn dochter gegaan. ‘’Je moet wel bellen’’, zei hij, maar toen ik eenmaal daar was dacht ik, waarom zou ik dat eigenlijk doen? Dat was het keerpunt, het betekende het einde van de relatie. In 2000 ben ik weer opnieuw begonnen. Op een gegeven moment overleed een vriendin van mijn moeder en ik ging naar de begrafenis. En daar was Fredrik. Hij gaf me een hand en ik dacht, da’s een ouwe man geworden. Maar het had ook iets vertrouwds.’
‘Ik was niet gelukkig in mijn huwelijk. Er waren problemen met de kinderen, één dochter was weggelopen, het was allemaal niet zo makkelijk. Mijn vrouw was nogal dominant ook. Toen ik Hilly weer zag was ik gelijk weer onder de indruk. Ik wilde haar na de begrafenis zien maar vroeg me af hoe ik dat varkentje nou eens zou gaan wassen. Na drie maanden heb ik Hilly opgebeld in een café en gevraagd of ze koffie met me wilde drinken. Ik wilde uitleggen wat er destijds gebeurd was. Eerst wilde ze niet, ze zei: ‘’Ik heb al problemen genoeg.’’ Maar ze gaf toch toe en we zijn gaan wandelen. Binnen een half uur waren we aan het zoenen alsof we weer zestien waren. Maar we waren al zestig! We hadden weer vlinders in onze buik. Dat was natuurlijk nogal wat. Ik liep in die tijd met een oude foto van haar in mijn binnenzak. Mijn vrouw wist dat en vond dat natuurlijk niet zo leuk. Het was met de boerderij een hoop gedoe, want ik had een maatschap samen met mijn zoon en mijn vrouw. We waren een tijdlang om en om aanwezig maar als ik op de boerderij was om te werken verstopte mijn vrouw al het eten. Ik ging dan gewoon naar een cafetaria, maar ja… Uiteindelijk nam mijn jongste zoon de boerderij over en werd ik taxichauffeur. Tussen de ritjes door zocht ik Hilly op, even zoenen en elkaar zien. De dorpen waar we woonden stonden helemaal op zijn kop toen bekend werd dat we samen waren. Maar we wilden, móesten bij elkaar zijn. Het gekke is dat onze ouders het prachtig vonden toen we samen kwamen. Misschien hadden ze gezien dat we niet gelukkig waren en nu wel. Soms denk ik wel eens, wat als we toen wel bij elkaar waren gebleven…
Maar ja, nu zijn we al twintig jaar heel gelukkig met elkaar en we hopen nog veel langer.’