Er hangt verwachting in de lucht
de loden hemel is gesloten
de stad gaat lui en geeuwend open
en zet de dag vast op een kier.
We strijken neer om te ontbijten
kiezen een plek langs het trottoir
waar in het vroege ruisen van de straat
geen enkel woord verloren gaat.
We eten, kijken, lachen, praten
drinken koffie en elkaars verhalen
van wie we zijn en hoe we waren
en hoe het werkelijk met ons gaat.
In dit licht, aan deze tafel
onder een wolkendek voor twee
komt mijn wereld weer op adem
deze vriendschap kan een leven mee.
